2021 წლის 23 აგვისტოს 82 წელი შესრულდა საბჭოთა-გერმანული თავდაუსხმელობის ხელშეკრულების ხელისმოწერიდან, რომელიც ისტორიაში შევიდა როგორც მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტი. ბოლო წლების განმავლობაში აღნიშნული დოკუმენტი ვიწრო პოლიტიკური ინტერესების მქონე სუბიექტების თავდასხმის ობიექტი გახდა, სადაც სჭარბობს სპეკულაციები, ფსევდომეცნიერული მიდგომები და ისტორიის გაყალბების და გადაწერის უხეში მცდელობები.

მსგავსი განწყობის წახალისება ბრიუსელიდან და ვაშინგტონიდან ხდება. ლიბერალური დასავლური პოლიტიკური ელიტა და მათი ადეპტები მესამე სამყაროს ქვეყნებში ძალ-ღონეს არ იშურებენ ტოტალიტარული რეჟიმების პასუხისმგებლობის გათანაბრების მცდელობაში II მსოფლიოს ომის გაჩაღების მცდელობაში. დასავლური ლიბერალური მედია საშუალებები და მათი ქართველი ანალოგები მათ მკითხველებს არწმუნებენ იმაში, რომ ჰიტლერს და სტალინს ”თაფლობის თვე” ჰქონდათ და ნაცისტური გერმანია და საბჭოთა კავშირი თანაბრად დამნაშავეები არიან კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე სისხლისმღვრელი ომის დაწყების გამო.

ისტორიის მსგავსი რევიზიონიზმი ელემენტარულ კრიტიკასაც კი ვერ უძლებს, რამეთუ ესაა უმეცრების და ფაქტების ლოგიკური თანმიმდევრობის უგულებელყოფის უნიკალური სინთეზი. დავიწყოთ იქიდან, რომ 1930-იანი წლების მეორე ნახევრიდან დაწყებული საბჭოთა დიპლომატები მაქსიმალურად ცდილობდნენ ერთიანი ევროპული უსაფრთხოების სისტემის ფორმირებას მესამე რაიხის წინააღმდეგ, სანამ ფაშისტი აგრესორი საკუთარი ძალაუფლების მაქსიმალურ გამყარებას მოახდენდა. მაგრამ ამ დროს მხვილი ამერიკული კომპანიები აქტიურად ეხმარებოდნენ კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე სასტიკ და დაუნდობელ ნაცისტურ რეჟიმს, მათ შორის ისეთი ცნობილი ტრანსნაციონალური კომპანიები, როგორებიცაა: Coca-Cola, IBM, Metro Goldwyn Mayer, Dow Chemical, Ford Motor Company, General Motors და ბევრი სხვა. საბჭოთა კავშირის ინიციატივას ერთობლივი ფრონტის ჩამოყალიბების თაობაზე მხარი არ დაუჭირეს იმ სახელმწიფოებმა, რომელთა წარმომადგენლებიც დღეს პირდაპირ ან ირიბად საბჭოთა კავშირზე ცდილობენ ისრების გადატანას.

1938 წლის სექტემბერში გაფორმებულმა ”მიუნხენის შეთანხმებამ’‘ გერმანიის, დიდი ბრიტანეთის, საფრანგეთის და იტალიის მეთაურების მიერ საბოლოოდ შეცვალა ძალთა ბალანსი გერმანიის სასარგებლოდ – გერმანულ და პოლონურ ჯარებს საშუალება მიეცათ ჩეხოსლოვაკიის ნაწილის ანექსირება მოეხდინათ (სუდეტები, ტეშინის ოლქი). მთლიანი ჩეხოსლოვაკიის ოკუპაცია 1939 წელს წამყვანი დასავლური ქვეყნების პოლიტიკის კანონზომიერი შედეგი იყო, რამაც ნაცისტების და მათი სამხედრო მრეწველობის გაძლიერებას შეუწყო ხელი.

გარდა ამისა 1939 წლის აგვისტომდე ჰიტლერთან თავდაუსხმელობის შეთანხმებები უკვე ხელმოწერილი ჰქონდათ პოლონეთს, (1934 წლის ”პილსუდსკი-ჰიტლერის პაქტი”) დიდ ბრიტანეთს, (ანგლო-ამერიკული საზღვაო შეთანხმება 1935 წ, ჰიტლერის და ჩემბერლენის მიერ ხელმოწერილი ანგლო-ამერიკული თავდაუსხმელობის დეკლარაცია 1938 წ. ) იტალიას, („ფოლადისებრი პაქტი” 1939 წ.) დანიას, (”თავდაუსხმელობის პაქტი’‘ 1939 წ.) საფრანგეთს, (”თავდაუსხმელობის დეკლარაცია’‘ 1938 წ, ”ბონე-რიბენტროპის პაქტი”) ესტონეთს, (”თავდაუსხმელობის შეთანხმება’‘ 1939 წ) ლიტვა, (”თავდაუსხმელობის პაქტი’‘ 1939 წ, ამ ხელშეკრულებით ასევე ლიტვა მესამე რაიხს უთმობდა კლაიპედას რაიონს, რაც 1945 წელს კვლავ საბჭოთა კავშირმა დაუბრუნა ლიტვის სსრ-ს)

ცალკე აღნიშვნის ღირსია ლატვიას და გერმანიას შორის გაფორმებული ხელშეკრულება – 1939 წლის 7 ივნისს ხელი მოეწერა ”მუნტერს-რიბენტროპის პაქტს”. აღნიშნული პაქტში არსებობდა საიდუმლო დანართი, რომლის თანახმადაც ლატვია ვალდებულებას იღებდა ნაცისტური გერმანიის თანახმობით მიეღო ყველა საჭირო ზომა სამხედრო უსაფრთხოების კუთხით საბჭოთა კავშირთან მიმართებაში, რაც რეალურად მესამე რეიხის გეგმის ნაწილს წარმოადგენდა ბალტიისპირეთში საბჭოთა კავშირზე თავდასხმისთვის პლაცდარმის შესაქმნელად.

საბჭოთა-ფრანგულ-ბრიტანული მოლაპარაკებების კრახით დამთავრებამ მოსკოვში ურთიერთდახმარების შეთანხმებასთან დაკავშირებით მეტწილად ბრიტანეთის და საფრანგეთის გამო, რომელთაც საკუთარი წარმომადგენლებს შესაბამისი უფლებამოსილებაც კი არ დააკისრეს და ორ ფრონტზე ომის რეალურმა საშიშროებამ – დასავლეთში გერმანიასთან და აღმოსავლეთში იაპონიასთან (მდინარე ხალხინ-გოლზე უკვე ინტენსიური ბრძოლები მიმდინარეობდა) საბჭოთა კავშირს სხვა არჩევანი არ დაუტოვა.

ასე რომ საბჭოთა კავშირი ერთ-ერთი უკანასკნელი ევროპული ქვეყანა იყო, რომელმაც გერმანიასთან მსგავსი ხელშეკრულება გააფორმა. ამ ფაქტის აღიარებას რატომღაც გაურბიან დასავლური მეინსტრიმული მედია საშუალებები და მათი ადგილობრივი მსახურები, რომლებიც უფრო გარკვეულ პოლიტიკურ დღის წესრიგს ემსახურებიან, ვიდრე ჭეშმარიტების დადგენას. მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის დამსახურებით გერმანული გავლენის ზონას ტოვებდა დასავლეთ უკრაინის და ბელარუსის სოლიდური ტერიოტორიები, რაც პოლონეთმა დაიპყრო 1921 წ, და ასევე ბალტიისპირეთიც. საბჭოთა კავშირმა ამ ტერიტორიების მოსახლეობა განუსაზღვრელი ვადით, მაგრამ მაინც დაიცვა გერმანული ოკუპაციის საშინელებებისგან და ნაცისტების «ახალი წესრიგისგან», მათ შორის ჰოლოკოსტისგან. ამ ქვეყნების უამრავი მოქალაქე წითელი არმიის რიგებში იბრძოდა და საერთო საკაცობრიო გამარჯვებაში თავისი წვლილი შეჰქონდა. მხოლოდ ლიეტუვაში (ყოფ. ლიტვა) ნაცისტების და მათი მოკავშირეების მიხერ ებრაული მოსახლეობის 96% იქნა განადგურებული.

აშშ-ის, ევროპული ქვეყნების და ევროპარლამენტის მცდელობა საბჭოთა კავშირს დააკისრონ პასუხისმგებლობა II მსოფლიო ომის გაღვივების პროცესში წინააღდეგობაში მოდის ისტორიულ ფაქტებთან და საღ აზრთან. ეს ასევე ეწინააღმდეგა ნიურნბერგის ტრიბუნალის გადაწყვეტილებებს.

და ბოლოს, მნიშვნელოვანია არ დავივიწყოთ ”მოლოტოვ-რიბენტროპის” პაქტის დიპლომატიური მნიშვნელობა:

• საჭირო იყო გერმანია-საბჭოთა კავშირს შორის ომის დაწყების თარიღის მაქსიმალური გადავადება
• საბჭოთა კავშირი თავდაცვისუნარიანობის ამაღლებას ცდილობდა, რათა ასობით ათასი ადამიანური სიცოცხლე გადაერჩინა
• ის ევროპა გაეთავისუფლებინა კაცობრიობის ისტორიაში უდიდესი ბოროტებისგან, რომლის ქვეყნების უმრავლესობაც რეკორდულად სწრაფად დანებდა ნაცისტურ გერმანიას

1941 წლის 3 ივლისს იოსებ სტალინმა საბჭოთა კავშირის მოსახლეობას მიმართა და საჭიროდ ჩათვალა აეხსნა თავდაუსხმელობის პაქტის მნიშვნელობა ნაცისტურ გერმანიასთან:

«შეიძლება იკითხონ: როგორ მოხდა, რომ საბჭოთა მთავრობა თავდაუსხმელობის პაქტის დადებაზე წავიდა ისეთ დაუნდობელ და მტარვალ ხალხთან, როგორიც ჰიტლერი და რიბენტროპი იყო? საბჭოთა კავშირის მხრიდან რაიმე შეცდომა ხომ არ იქნა დაშვებული? რა თქმა უნდა, არა! თავდაუსხმელობის პაქტი არის სამშვიდობო შეთანხმება ორ სახელმწიფოს შორის. ზუსტად ასეთი პაქტი შემოგვთავაზა ჩვენ გერმანიამ 1939 წელს. შეეძლო თუ არა საბჭოთა მთავრობას უარი ეთქვა ამ წინადადებაზე? მე მგონია, რომ არცერთ მშვიდობისმოყვარე სახელმწიფოს არ შეუძლია უარი თქვას მეზობელ სუპერსახელმწიფოსთან (держава) სამშვიდობო შეთანხმებაზე, იმ შემთხვევაშიც თუ ამ სახლემწიფოს სათავეში ისეთი მტარვალები და კაციჭამიები არიან, როგორც ჰიტლერი და რიბენტროპია. რა მოვიგეთ ჩვენ გერმანიასთან გაფორმებული თავდაუსხმელობის პაქტით? ჩვენი ქვეყანა ჩვენ ვუზრუნველყავით მშვიდობით ორწლინახევრის განმავლობაში და საკუთარი ძალების მომზადების შესაძლებლობით წინააღმდეგობის გასაწევად, თუ ფაშისტური გერმანია გარისკავდა და პაქტის მიუხედავად ჩვენს ქვეყანას თავს დაესხმებოდა. ეს გარკვეული უპირატესობაა ჩვენთვის და წარუმატებლობა გერმანიისთვის».

რეზუმირების სახით შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ესოდენ რადიკალური, ფსევდოისტორიული კონცეფციების წინა პლანზე წამოწევა ნეონაცისტური მოძრაობების თავის ნებაზე მიშვების ფონზე, საბჭოთა ჯარისკაცების და მონუმენტების ნგრევის პარალელურად ბალტიისპირეთის ქვეყნებში, პოლონეთში, უკრაინასა და საქართველოში პირველ რიგში II მსოფლიო ომის მრავალმილიონიანი მსხვერპლის უპატივცემლობაა, ვინც საკუთარი სიცოცხლე შესწირა ევროპის და მთელი მსოფლიოს გათავისუფლებას ნაციზმისგან.

ინდოეთში, ტამილნადუს შტატში გამართულ არჩევნებზე პოლიტიკოსმა სახელად სტალინმა გაიმარჯვა.

ინდოელი პოლიტიკოსი მუთხუველ კარუნანიდ სტალინი, რომელსაც საბჭოთა კავშირის ლიდერის საპატივცემულოდ დაარქვეს სახელი, სამხრეთ ინდოეთის შტატ ტამილნადუს ხელისუფლებაში მოვიდა. პარტიამ, რომელსაც ის ხელმძღვანელობს – “Dravida Munnetra Kazhagam” (DMK) არჩევნებში დიდი უპირატესობით გაიმარჯვა ინდოეთის სამხრეთით, ტამილნადუს შტატის მასშტაბით.

ტამილნადუში, ინდოეთის უკიდურეს სამხრეთში მდებარე შტატში, 72 მილიონზე მეტი ადამიანი ცხოვრობს. სტალინს ამ შტატის მთავარი მინისტრის პოსტი წილად ხვდა მას შემდეგ, რაც მისი მეთაურობით მოქმედმა პოლიტიკურმა ძალამ რეგიონულ არჩევნებში 234-წევრიან პარლამენტში 159 ადგილი მოიპოვა.

“ინდოელი სტალინი” 1953 წლის 1 მარტს დაიბადა – საბჭოთა კავშირის ლიდერის გარდაცვალებამდე ოთხი დღით ადრე. მამისი მემარცხენე ხედვების იყო და ხუთი ვადის განმავლობაში ინდოეთის მთავარი მინისტრის თანამდებობა ეკავა.

ინდოელი სტალინი საკუთარ თავს ურყევ დემოკრატად მიიჩნევს, მისი პარტია სოციალ-დემოკრატიული იდეოლოგიისაა. პოლიტიკოსმა გაიხსენა, თუ როგორ ჩავიდა საბჭოთა კავშირში 1989 წელს და როგორი ეჭვის თვალით უყურებდნენ მას აეროპორტში.“როგორც კი რუსეთის აეროპორტში დავეშვი, მთხოვეს სახელი მეთქვა. როდესაც სტალინი ვუთხარი, აეროპორტში ბევრმა ადამიანმა ალმაცერად ყურება დამიწყო. პასპორტის შემოწმებისას, ოფიციალურმა პირებმა სანამ ქვეყნაში შემიშვებდნენ რამდენიმე კითხვა დამისვეს.”– განაცხადა სტალინმა.

შეგახსენებთ, რომ მარქსისტი თეორიტიკოსების და საბჭოთა ლიდერების – სტალინის და ლენინის სახელები განვითარებად ქვეყნებში დიდი პოპულარობით სარგებლობს. იქნება ეს აზია, ლათინური ამერიკა თუ აფრიკა – ძალიან ბევრ პოლიტიკოსს შეხვდებით ამ სახელებით. ამჟამად სამხრეთამერიკული ეკვადორის პრეზიდენტი, ლენინ მორენოა, რომელსაც ასევე ლენინის საპიტივცემულოდ დაარქვეს სახელი.

თანამედროვეობის გამორჩეულმა რუსმა მწერალმა და პუბლიცისტმა ზახარ პრილეპინმა «თავისუფალ პრესაში» — რუსულ საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ ინტერნეტ გამოცემაში, 2012 წლის 30 ივლისს გამოექვეყნა სტატია სახელად «წერილი ამხანაგ სტალინს», რამაც ძალიან დიდი რეზონენსი გამოიწვია. ამ წერილის შემდეგ განსაკუთრებით აღშფოთდნენ ლიბერალები და ცნობილი ავტორი ნეოსტალინიზმში დაადანაშაულეს.

წარმოგიდგენთ აღნიშნული წერილის თარგმანის სრულ ვერსიას:

სოციალიზმი აშენდა.
დავასახლოთ ხალხი.
ბორის სლუცკი
 

ჩვენ შენს სოციალიზმში დავსახლდით.
ჩვენ შენ მიერ შექმნილი ქვეყანა დავინაწილეთ.

ჩვენ შენი მონებისა და მეცნიერების მიერ აშენებული ქარხნებით მილიონები ვიშოვეთ. ჩვენ შენს მიერ აგებული საწარმოები გავაკოტრეთ და მიღებული ფული საზღვარგარეთ გავიტანეთ, სადაც სასახლეები ავიშენეთ. ათასობით ნამდვილი სასახლე. შენ ასეთი აგარაკი არასოდეს გქონია, ჩოფურა მახინჯო.

ჩვენ, შენ მიერ აგებული ატომური ყინულმჭრელები გავყიდეთ და ჩვენთვის იახტები შევიძინეთ. სხვათაშორის, ეს სულაც არ არის მეტაფორა, ეს ჩვენი ბიოგრაფიის ნაწილია.

ამიტომ შენი სახელი შიგნიდან გვიღიტინებს და გვექავება, ნეტავ, არასოდეს ყოფილიყავი.

შენ ჩვენს მოდგმას სიცოცხლე შეუნარჩუნე. შენ რომ არა, ჩვენს წინაპრებს გაზის კამერებში ამოგუდავდნენ, აკურატულად განლაგებულებს ბრესტიდან ვლადივოსტოკამდე, და ჩვენი საკითხიც საბოლოოდ გადაწყდებოდა. შენ შვიდ წყებად დააწყვე რუსი ხალხის გვამები, რათა ჩვენი თესლისთვის სიცოცხლე შეგენარჩუნებინა.

როდესაც საკუთარ თავზე ვამბობთ, რომ ჩვენც ვომობდით, ვაცნობიერებთ, რომ ჩვენ მხოლოდ რუსეთში, რუსეთთან, რუსი ხალხის ზურგზე ვომობდით. საფრანგეთში, პოლონეთში, უნგრეთში, ჩეხოსლოვაკიაში, რუმინეთში, და შემდგომ ყველგან ომი კარგად არ გამოგვივიდა. ჩვენ იქ გვკრებდნენ და გვწვავდნენ. გამოგვივიდა მხოლოდ რუსეთში, სადაც შენი საძაგელი ფრთის ქვეშ ვპოვეთ ხსნა.

ჩვენ არ გვსურს, შენი მადლიერი ვიყოთ საკუთარი სიცოცხლისა და ჩვენი მოდგმის სიცოცხლისთვის, ულვაშა ძაღლიშვილო.

მაგრამ გულის სიღრმეში ვიცით: შენ რომ არ ყოფილიყავი, არც ჩვენ ვიქნებოდით.

ეს ადამიანური ყოფიერების ჩვეულებრივი კანონია: არავის უნდა, დიდხანს ემადლიერებოდეს ვინმეს. ეს დამღლელია! ნებისმიერ ადამიანს აღიზიანებს და სტანჯავს, როცა ვინმესგან დავალებულია. ჩვენ გვინდა, მხოლოდ საკუთარი თავისგან ვიყოთ დავალებული – საკუთარი ნიჭიერებისაგან, სიმამაცისაგან, ინტელექტისაგან, ძალისაგან.

მით უმეტეს, არ გვიყვარს ისინი, ვისიც ბევრი ფული გვმართებს, რომლის დაბრუნება არ შეგვიძლია. ან არ გვსურს.

ამიტომ გვინდა, საქმე ისე წარმოვაჩინოთ, თითქოს შენგან არაფერი გვისესხია, არამედ თვითონ გამოვიმუშავეთ, ან ვიღაცამ საჩუქრად მოგვიტანა ასი კგ მსხვილი კუპიურა; ანდა ფული სადღაც ეყარა და არავისი იყო – დიახ! მშვენიერია! უპატრონო ფული ეყარა! და ჩვენ ის, უბრალოდ, ავიღეთ – ასე რომ, ჩამოგვეხსენი, მოგვეშვი, თვალებში ნუ გვეჩხირები, განვედ, საზიზღარო.

თავიდან რომ მოგიშოროთ, სულ ახალ-ახალ ისტორიებს ვიგონებთ ალტერნატიული ისტორიის ჟანრში, თაღლითობისა და შულერობის ჟანრში, ბრიყვული სიცრუის ჟანრში, მომხიბვლელი და უნამუსო დემაგოგიის ჟანრში.

ჩვენ ვამბობთ – და ეს ის იშვიათი შემთხვევაა, როდესაც თითქმის სიმართლეს ვამბობთ – რომ შენ არ იბრალებდი და პერიოდულად ჟლეტდი რუს ხალხს. ჩვენ ტრადიციულად ათჯერ და ასჯერ ვზრდით მსხვერპლის რაოდენობას, მაგრამ ეს დეტალებია. რაც მთავარია, ვდუმვართ იმაზე, რომ ჩვენ თვითონ სულაც არ გვეძვირფასება არც ეს ხალხი, არც მისი ინტელიგენცია. ქვეყნის მოსახლეობისა და ხალხური არისტოკრატიის დღევანდელ უსწრაფეს და უწყვეტ გაქრობაში ჩვენ დაუღალავად და თავდავიწყებით გადანაშაულებთ – რა მომხიბვლელი პარადოქსია – შენ! ჩვენ როდი მოვკალით რუსული სოფელი, რუსული მეცნიერება, ჩვენ როდი ჩამოვაქვეითეთ რუსი ინტელიგენცია მაწანწალებისა და ნაბიჭვრების დონემდე – ეს ყველაფერი, ნუ გეცინება, შენ ჩაიდინე, შენ, რომელიც 60 წლის წინ მოკვდი! ჩვენ კი საერთოდ არაფერ შუაში ვართ. როდესაც ჩვენ აქ მოვედით, ყველაფერი უკვე დამსხვრეული და დაღუპული იყო. მილიარდები თვითონ, საკუთარი შრომით, ცარიელ ადგილზე გამოვიმუშავეთ! დედას გეფიცებით.

უკიდურეს შემთხვევაში რუსული ეთნოსის გადაშენებაში ჩვენ ობიექტურ პროცესს ვხედავთ. ეს შენს დროს ხოცავდნენ ადამიანებს, ჩვენს დროს კი ისინი თვითონ იხოცებიან. შენ ვერც კი ასწრებდი ისეთი სისწრაფით მათ ხოცვას, რა სისწრაფითაც დღეს ნებაყოფლობით კვდებიან. განა ეს ობიექტურობა არ არის?

და კიდევ, ჩვენ დარწმუნებით ვამბობთ, რომ გამარჯვება, შენდა მიუხედავად, შედგა.

მართალია, ცოტა უცნაურია, მაგრამ მას შემდეგ რუსეთში, რატომღაც, აღარაფერი გამოდის „მიუხედავად“. მაგალითად, ის ვერა და ვერ გადაიქცა გონიერ და ძლიერ დერჟავად ჩვენს მიუხედავად, ვერც ჩვენი შემოქმედებითი მოღვაწეობის წყალობით. ისევ პარადოქსი, ეშმაკმა დალახვროს.

ჩვენ ვამბობთ, რომ შენ თვითონ გინდოდა ომის გაჩაღება, თუმცა ამისი დამადასტურებელი ვერცერთი დოკუმენტი ჯერაც ვერ აღმოვაჩინეთ.

ჩვენ ვამბობთ, რომ შენ ყველა წითელი ოფიცერი გაანადგურე, და ზოგჯერ შენ მიერ მოკლული სამხედრო სპეციალისტები კვარცხლბეკზეც კი აგვყავს, ხოლო ისინი, ვინც არ მოგიკლავს, გვძულს და ვქოლავთ. შენ მოკალი ტუხაჩევსკი და ბლიუხერი, მაგრამ დატოვე ვოროშილოვი და ბუდიონი. ამიტომ უკანასკნელი ორი – უნიჭო და გარეწარია. პირიქით რომ მომხდარიყო, ტუხაჩევსკი და ბლიუხერი რომ დაგეტოვებინა ცოცხალი, უნიჭოები და გარეწრები ისინი იქნებოდნენ.

როგორც უნდა იყოს, ჩვენ მტკიცედ ვიცით, რომ შენ არმია და მეცნიერება უხელმძღვანელოდ დატოვე. ის, რომ შენს დროს, შენდა მიუხედავად, არმია გვყავდა და მეცნიერება გვქონდა, ჩვენს დროს კი რაღაც არც ერთი ჩანს და არც მეორე, ჩვენს რწმენას ვერ არყევს.

ჩვენ ვამბობთ, რომ საშინელი ომის წინ შენ არ მოისურვე „დასავლურ დემოკრატიებთან“ მოლაპარაკება, იმ დროს, როცა ზოგი „დასავლური დემოკრატია“, როგორც ვიცით, თვითონაც მშვენივრად უთანხმდებოდა ჰიტლერს, სხვა დასავლური და ცალკეული აღმოსავლური დემოკრატიები კი ფაშიზმს აღიარებდნენ და ფაშისტურ სახელმწიფოებს აშენებდნენ. მეტიც, არამიწიერი შუქით გაბრწყინებული ამერიკის შეერთებული შტატების ფინანსური წრეები ამავე დროს უზარმაზარ თანხმებს დებდნენ ჰიტლერსა და მის უწმინდურ მომავალში.

ჩვენ ყველას ყველაფერი მივუტევეთ, მხოლოდ შენ არ გაპატიეთ.

შენ სძულდი „დასავლურ დემოკრატიებსაც“, „დასავლურ ავტოკრატიებსაც“, აი იმ ფინანსურ წრეებსაც, და დღემდე სძულხარ, იმიტომ, რომ ახსოვთ, ოდესღაც ვისთან ჰქონდათ საქმე.

მათ საქმე ჰქონდათ რაღაც ყველა მაჩვენებლით ჩვენს საპირისპიროსთან. შენ ათვლის სულ სხვა წერტილი ხარ. შენ სხვა პოლუსი ხარ. შენ ხარ მატარებელი პროგრამისა, რომელსაც ჩვენი ადგილობრივი ცნობიერება ვერასოდეს დაიტევს.

შენ სათავეში ედექი ქვეყანას, რომელმაც კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე საშინელ ომში გაიმარჯვა.

შენდამი სიძულვილი მხოლოდ შენს საქმეებს გაეტოლება.

სძულთ ის, ვინც აკეთებს. მათთან, ვინც არაფერს აკეთებს, არანაირი პრეტენზია არ აქვთ. რას აკეთებდნენ საფრანგეთის ან ნორვეგიის, ანდა, ვთქვათ, პოლონეთის ხელისუფალნი, როდესაც ის ომი დაიწყო, შეგახსენოთ?

მათ არ გაუციათ ბრძანება „არც ერთი ნაბიჯი უკან!“. მათ არ შეუქმნიათ გადამღობი რაზმები „საკუთარი ძალაუფლების გადასარჩენად“ (ჩვენ, ალტრუისტები და უანგაროები, სწორედ ასე ვამბობთ ხოლმე შენზე). მათ არ მიუტოვებიათ პოლკები და დივიზიები ტყვიებისა და ჭურვების ქვეშ, არ წაულეკავთ ველები სისხლით ერთი პატარა სიმაღლის ასაღებად. ისინი მოზარდებს სამხედრო ქარხნებში მუშაობას არ აიძულებდნენ, მათ არ შემოუღიათ მხეცური სანქციები სამუშაოზე დაგვიანებისთვის. არა! მილიონობით მათი მოქალაქე, მშვიდად და პასუხისმგებლობით, ჰიტლერულ გერმანიაზე შრომობდა. რა პრეტენზია შეიძლება არსებობდეს მათთან? მთელი მსოფლიოს პრეტენზიები შენკენაა მომართული.

შენს დროს ჩაეყარა საფუძველი კოსმოსის დაპყრობას – ცოტა კიდევ რომ გეცოცხლა, კოსმოსური გაფრენა შენს სიცოცხლეშივე შედგებოდა – და ეს სრულიად აუტანელი იქნებოდა. წარმოგიდგენია? – მეფე, ულვაშა კეისარი, რომელმაც მთელი მსოფლიო გადააკეთა და ადამიანი, ვითარცა ბარტყი, პლანეტის ფარგლებს მიღმა გაუშვა!

ოო, კიდევ ნახევარი საუკუნე რომ გეცოცხლა – არავინ გაცვლიდა დიად კოსმოსურ ოდისეას აიპოდებსა და კოსმოსურ თამაშებზე.

ჰო, თანაც შენს დროს ატომური ბომბი შექმნეს – რამაც მსოფლიო ბირთვული ომისგან იხსნა, ხოლო რუსული ქალაქები ამერიკულ ბირთვულ დატყმებს გადაარჩინა, როდესაც პიტერის ნაცვლად თბილი და ფოსფორიცირებადი ჰიროსიმა გვექნებოდა, ხოლო კიევის ნაცვლად – ღრუბლიანი და მშვიდობიანი ნაგასაკი. და ეს იქნებოდა ჩვენთვის ესოდენ ძვირფასი დემოკრატიის ზეიმი.

შენ აქციე რუსეთი იმად, რაც არასდროს ყოფილა – დედამიწაზე ყველაზე ძლიერ ქვეყნად. კაცობრიობის მთელი ისტორიის მანძილზე არცერთი იმპერია არასოდეს ყოფილა ისე ძლიერი, როგორც რუსეთი – შენს ხელში.

ვის შეიძლება ეს მოეწონოს?

ჩვენ ვცდილობთ და ვერაფრით ვახერხებთ, ქარს გავატანოთ და გავანიავოთ შენი მემკვიდრეობა, შენი სახელი; შენი დიადი საქმეების ნათელი ხსოვნა შენს, დიახ, რეალურ, და დიახ, საზარელ დანაშაულებებზე შავბნელი მოგონებებით შევცვალოთ.

ჩვენ ყველაფრით შენგან ვართ დავალებული, წყეულიმც იყავ.

რუსეთის ლიბერალური საზოგადოებრიობა

ჩაიწერა ზახარ პრილეპინმა*

წერილის ორიგინალი, რუსული ვერსია – https://svpressa.ru/society/article/57411/

კამათი და საზოგადოებრივი დისკუსია სტალინის პიროვნების გარშემო დღითიდღე ახალ მასშტაბებს იძენს, ამაში კი ლომის წვლილი ლიბერალებს მიუძღვით. ისინი ცდილობენ სტალინის ფიგურის მხოლოდ ერთ ჭრილში განხილვას, არადა მისი მასშტაბის ისტორიული ფიგურის შესაფასებლად დაგვეთანხმებით ძალიან ბევრი სხვადასხვა ცვლადის ანალიზია საჭირო.

მაშინ ვინ იყო სტალინი – პატრიოტი თუ მოღალატე? მართლმადიდებლობის მტერი თუ მართლმადიდებლობის დამცველი? კაცთმოძულე ტირანი თუ მუშათა და ჩაგრულთა კლასისთვის თავგანწირული სოციალისტი? ამ კითხვებს ყველაზე კარგად მის მიერ გაკეთებული საქმეები გასცემენ პასუხს. მაგრამ, სამწუხაროდ, დღეს უამრავი დეზინფორმაცია ვრცელდება სტალინზე. ყველაფერ ცუდს მას მიაწერენ, კარგზე კი არაფერს ამბობენ. აღსანიშნავია ისიც, რომ სტალინის დანაშაულებებზე როდესაც საუბრობენ, ამ დანაშაულების დიდ ნაწილში მას საერთოდ არ მიუძღვის ბრალი.

სტალინს მიაწერენ ისეთ ფრაზებს, რომელიც არასდროს უთქვამს, მაგალითად: “არ არის კაცი, არ არის პრობლება”. მას მიაწერენ ასევე ავტონომიების შექმნას საქართველოში, საქართველოს გასაბჭოებას, ქართული მიწების დაკარგვას და სხვა მრავალ დანაშაულს. ფაქტები კი, საპირისპიროზე მეტყველებენ. გადავავლოთ თვალი სტალინის პატრიოტულ საქმეებს, რომლებიც მას სხვა თვალით დაგვანახებს.

1. 1943 წელს სტალინის ბრძანებით საქართველოს გადაეცა ქლუხორისა და ახალხევის რაიონები, რომლებსაც საქართველო 1955 წლამდე ფლობდა. 1955 წელს სტალინის და ქართველების დიდმა მოძულემ, ნიკიტა ხრუშჩოვმა ქლუხორი და ახალხევი საქართველოს ჩამოართვა. დღეისათვის გავრცელებული პროპაგანდით, სტალინს მიაწერენ აფხაზეთის, სამაჩაბლოს და აჭარის ავტონომიების შექმნას.

სინამდვილეში, აფხაზეთს ავტონომიის სტატუსი მიანიჭა ნოე ჟორდანიას მთავრობამ 1919 წელს. აჭარას ავტონომიის სტატუსი საქართველოს ხელისუფლებამ მიანიჭა 1921 წელს, რელიგიური ფაქტორის გამო, ხოლო სამხრეთ ოსეთის ავტონომია შეიქმნა 1922 წელს. რაც შეეხება დაკარგულ ტერიტორიებს, 1918 წელს, სომხეთთან ომში გამარჯვების მიუხედავად, ინგლისმა აიძულა საქართველო, დაეთმო ლორე და ექცია ნეიტრალურ ზონად საქართველოსა და სომხეთს შორის. გასაბჭოების შემდეგ ლორე ორ ნაწილად გაჰყვეს, ჩრდილოეთი, რომლის ცენტრსაც შულავერი წარმოადგენდა, საქართველომ მიიღო, სამხრეთი კი სომხეთმა. სადავო ტერიტორია იყო ჰერეთიც, ოღონდ საქართველოსა და აზებრაიჯანს შორის. ჰერეთს ქართული მხარე ნაწილობრივ აკონტროლებდა და ამ საკითხის მოგვარება იმჟამად ვერ მოხერხდა. 1920 წელს საბჭოთა აზერბაიჯანი შემოიჭრა საქართველოში ჰერეთის მხრიდან, მაგრამ ქართველებმა შეძლეს მათი შეჩერება, თუმცა ჰერეთი მოწინააღმდეგეს დარჩა. 1918 წელს ქართულმა არმიამ მოიგერია თეთრგვარდიელების შეტევა და დაიკავა სოჭის ოლქი. მოგვიანებით, დენიკინმა ტერიტორიული პრეტენზია წაუყენა საქართველოს. ინგლისის ჩარევით მოხერხდა სიტუაციის დარეგულირება. ინგლისმა საქართველოს მისცა გარანტია, რომ თუ ქართული ჯარი სოჭს დატოვებდა, იქ დენიკინის არმია არ შევიდოდა, მაგრამ ქართული ჯარის გასვლისთანავე სოჭი დენიკინმა დაიკავა. 1920 წელს დაიდო ხელშეკრულება საქართველოსა და ბოლშევიკურ რუსეთს შორის, რომლის მიხედვითაც საქართველო თმობდა სოჭის ოლქს და ორ ქვეყანას შორის საზღვარი ფსოუზე გადიოდა. 1921 წელს საბჭოთა რუსეთი, აზერბაიჯანი და სომხეთი თავს დაესხა საქართველოს. ამით ისარგებლა თურქეთმა და დაიკავა ართვინი, არდაგანი და ბათუმი. ლენინი აპირებდა შეგუოებოდა, თურქეთის მიერ სამხრეთ საქართველოს, მათ შორის აჭარის დაკავებასაც, მაგრამ ამის წინააღმდეგ წავიდა სტალინი. მარტის შუა რიცხვებში საბჭოთა რუსეთი შეუთანხმდა გენერალ მაზნიაშვილს, წამოეწყო ოპერაცია აჭარის თურქთაგან განსათავისუფლებლად. მაზნიაშვილის ჯართან ერთად იბრძოდნენ ქართველი ბოლშევიკები და აჭარელი პატრიოტებიც. საერთო ძალებით მოხერხდა თურქების აჭარიდან განდევნა.

2. 1944 წელს სტალინის ბრძანებით სამცხე-ჯავახეთიდან აყარეს პროთურქულად განწყობილი თურქები, აზერები, ქურთები და ლეკები. საერთო ჯამში 120 000-მდე ადამიანი, რომლებიც შუა აზიაში გადაასახლეს მათ ადგილას კი ქართველები ჩაასახლეს.

3. 1943 წელს სტალინმა აღადგინა საქართველოს ავტოკეფალია.

4. 1944 წელს სტალინი დაუკავშირდა შარლ დე გოლს და მოსთხოვა მენშევიკების დროს საქართველოდან გაზიდული ეროვნული საგანძურის დაბრუნება. 248 ყუთიდან, დაბრუნდა 39 ყუთი, რომელსაც ექვთიმე თაყაიშვილი ინახავდა. დანარჩენი: სახელმწიფო ხაზინა, ოქროს ზოდები, ვერცხლი და ფული, მენშევიკებმა ლევილის მამულის შეძენაში და საფრანგეთში დროსტარებაში დახარჯეს.

5. 1922 წელს მიიღეს საქართველოს კონსტიტუცია. სახელმწიფო ენად ქართული გამოცხადდა. მსგავსი პრივილეგიით არც ერთ რესპუბლიკას არ უსარგებლია. აღსანიშნავია ის ფაქტიც, რომ საქართველოს მოსახლეობა სხვა მოკავშირე რესპუბლიკებზე უკეთ ცხოვრობდა. ტყუილია, რომ სტალინი თავს რუსად თვლიდა. ოფიციალურ დოკუმენტებში, ეროვნების გრაფაში თავის ხელით აქვს ჩაწერილი: ეროვნება – ქართველი.

6. სტალინის ბრძანებით აფხაზეთში, სოჭში, სამაჩბლოში, სამცხე-ჯავახეთში და ჩრდილოეთ კავკასიაში ჩასახლეს ქართველები, რის შემდეგადაც გაუმჯობესდა ეთნიკური ბალანსი ქართველების სასარგებლოდ.

7. 1929 წელს სტალინმა გააუქმა აფხაზეთს რესპუბლიკის სტატუსი და იგი ისევ საქართველოს განუყოფელ ნაწილად აქცია. სტალინის ახალი კონსტიტუციით აფხაზეთს და სამხრეთ ოსეთს ჩამოერთვათ უფლება, გამოყოფოდნენ როდესმე საქართველოს. ცნობილი არის ფაქტები, თუ როგორ სასტიკად გაუსწორდა სტალინი და ბერია აფხაზ და სომეხ სეპარატისტებს. 

8. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ სტალინმა მიზნად დაისახა საქართველოსთვის ისტორიული ტერიტორიების დაბრუნება. მან თურქეთის მისამართით ტერიტორიული პრეტენზიები წამოაყენა. განაცხადა, რომ 1921 წელს თურქეთმა მოახდინა ართვინის, არდაგანის და ყარსის ოლქების ანექსია. თუ კი თურქეთს სურს მოკავშირეობა, მაშინ საზღვრები უნდა გაასწორონო. წინააღმდეგ შემთხვევაში მოკავშირეობა გამორიცხულიაო. სტალინმა შეიმუშავა თურქეთზე თავდასხმის გეგმა ტრაპიზონის-ყარსის და ერზრუმის მიმართულებით. მაგრამ თურქეთს დამცველად ა.შ.შ და ბრიტანეთი მოევლინა. ამერიკის შეერთებული შტატები იმ პერიოდში ერთადერთი სახელმწიფო იყო, რომელიც ბირთვულ იარაღს ფლობდა, ამიტომაც სტალინი იძულებული გახდა მასთან დაპირისპირებაზე და ჩანაფიქრის განხორციელებაზე უარი ეთქვა.

9. II მსოფლიო ომის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ოპერაციას, რომელიც ბელორუსიის განთავისუფლებას ისახავდა მიზნად, სტალინმა პეტრე ბაგრატიონის საპატივცემულოდ უწოდა “ოპერაცია ბაგრატიონი”

10. 1945 წლის 2 მაისს საბჭოთა ჯარებმა აიღეს ბერლინი. სტალინის ბრძანებით რაიხსტაგზე დროშის აღმართვის პატივი წილად ხვდა ქართველს და რუსს; მელიტონ ქანთარიას და მიხეილ ეგოროვს.

11. 1942 წელს გასამართლებული იქნენ ილია ჭავჭავაძის მკვლელები, რომელთაც დახვრეტა მიესაჯათ. 1937 წელს სტალინის ბრძანებით დიდი პატივით და პომპეზურობით გადაიხადეს ილია ჭავჭავაძის დაბადების 100 წლის იუბილე.

12. 1951 სტალინმა მიიღო გადაწყვეტილება, თბილისში მეტროპოლიტენის მშენებლობაზე. მეტრო იმ დროს მხოლოდ მილიონიან ქალაქებს ეკუთვნოდათ, თბილისი მოსახლეობა კი დაახლოებით ნახევარი მილიონი იყო. მიუხედავად ამისა, გასაგები მიზეზების გამო, გადაწყდა, აშენებულიყო თბილისში მეტროპოლიტენი. თბილისი იყო მე-4 ქალაქი საბჭოთა კავშირში, სადაც მეტრო აშენდა. მეტროპოლიტენის აშენება მოხდა არა მარტო კომფორტული გადაადგილებისთვის, არამედ ის წარმოადგენდა თავშესაფარს დაბომბვის შემთხვევაში და მას უნდა დაეცვა მოსახლეობა დიდი მსხვერპლისაგან.