რამდენიმე თვის წინ, ევროპის კავშირის უმაღლესი წარმომადგენელი საგარეო საქმეთა და უშიშროების პოლიტიკის სფეროში, ჯოზეფ ბორელმა საკმაოდ სკანდალური განცხადება გააკეთა, რომელიც ევროცენტრიზმით, ქედმაღლობით და საკმაოდ იმპერიალისტური ქვეტექსტითაა განმსჭვალული.

ევროკავშირის საგარეო პოლიტიკური იდეის ახსნისას, ბორელმა ევროპა ბაღს შეადარა, ხოლო დანარჩენი მსოფლიო – ჯუნგლებს, რომელთაც ამ ბაღში შეჭრა შეუძლიათ, თუ ევროკავშირი მათთან დიალოგის რეჟიმს არ შეინარჩუნებს. ამის შესახებ ევროკავშირის უმაღლესმა დიპლომატმა ბრიუგეში ევროპული დიპლომატიური აკადემიის გახსნისას ისაუბრა.

”ევროპა ბაღია. ჩვენ ავაშენეთ ბაღი, სადაც ყველაფერი მუშაობს. ეს ადამიანის მიერ შექმნილი პოლიტიკური თავისუფლების, ეკონომიკური აყვავების და სოციალური გაერთიანების საუკეთესო კომბინაციაა. დანარჩენი მსოფლიო, სხვა ქვეყნების დიდი ნაწილი ჯუნგლებია. ჯუნგლებს კი ბაღში შეჭრა შეუძლიათ. მებაღეებმა ბაღზე უნდა იზრუნონ, მაგრამ ისინი კედლების აშენებით არ დაიცავენ.”– განაცხადა ბორელმა.

დიპლომატის აზრით ”მებაღეები” უნდა გაეხსნან დანარჩენ მსოფლიოს და ურთიერთმოქმედაბაში შევიდნენ.

”ევროპელი უფრო მეტ ურთიერთქმედაბაში უნდა შევიდეს დანარჩენ სამყაროსთან, თორემ დანარჩენი მსოფლიო სხვადასხვა გზებით და მეთოდებით შემოიჭრება ჩვენში” – ამბობს ბორელი.

ევროპული დიპლომატიის უმაღლესმა წარმომადგენელმა განაცხადა, რომ თანამეგობორობა ვერ შეძლებს გადარჩენას და მსოფლიოსგან იზოლირებას, როგორც ”გამონაკლისი”. მისი სიტყვებით ევროპა უნდა დაეხმაროს სხვა ქვეყნებს, რომლებიც მძიმე მდგომარეობაში იმყოფებიან.

დიდი ბრიტანეთში და დასავლურ ლიბერალურ წრეებში ხშირად შეხვდებით იმ მოსაზრებას, რომ ინდოეთის კოლონიზაცია, რა საშინელიც ის არ უნდა ყოფილიყო, თავად ბრიტანეთისთვის დიდი ეკონომიკური სარგებლის მომტანი არ ყოფილა. ასე რომ ამ ნარატივის თანახმად, ის ფაქტი რომ იმპერია დიდ ხნის განმავლობაში არსებობდა ბრიტანული მადლიერების ჟესტად შეიძლება იქნეს მიჩნეული.

ცნობილი ეკონომისტის, უცა პატნაიკის (Utsa Patnaik) ახალი კვლევის თანახმად, რომელიც Columbia University Press-ში გამოქვეყნდა, გამანადგურებელ დარყმას აყენებს მსგავს იმპერიალისტურ მითს, რომელიც ათწლეულების განმავლობაში ინერგებოდა ბრიტანეთის კოლონიალისტური იმიჯის გასაუმჯობესებლად.

ორსაუკუნოვანი მონაცემების დეტალური ანალიზის შედეგად, რომელიც სხვადასხვა გადასახადების და ვაჭრობის სტატისტიკას მოიცავს, პატნაიკმა გამოითვალა, რომ დიდმა ბრიტანეთმა 1765-1938 წლებში ინდოეთეიდან საერთოდ ჯამში 45 $ ტრლნ. მოიპარა.

ეს მართლაც შოკისმომგვრელი თანხაა. ასე მაგალითად 45$ ტრლნ. 17-ჯერ აღემატება დიდი ბრიტანეთის მთლიან წლიურ შიდა პროდუქტს დღესდღეობით. 

როგორ გაძარცვეს ინგლისელებმა ინდოეთი?

აი როგორი სქემით ხდებოდა ეს ყველაფერი. ოსტ-ინდოეთის კომპანიამ ინდოეთში გადასახადების შეგროვება დაიწყო და შემდგომში შეგროვილი თანხის ნაწილს (მიახლოვებით 1/3-ს) ინდური პროდუქციის შესაძენად იყენებდა, რაც დიდ ბრიტანეთში იგზავნებოდა.

სხვა სიტყვებით რომ ავხსნათ, იმის მაგვირად რომ ინდოეთში სხვადასხვა პროდუქტის შესაძენად ინგლისელებს საკუთარი ჯიბიდან გადაეხადათ, ისინი ამ ყველაფერს უფასოდ ყიდულობდნენ, ანუ ინდოელი გლეხებისგან და ფეიქრებისგან სხვადასხვა ნაწარმის შესაძენად ისინი მათგანვე აკრეფილ ფულს იხდიდნენ.

ეს იყო კლასიკური თაღლითობის სქემა – ძარცვა დიდ მასშტაბებში. საინტერესო ისაა, რომ ინდოელების უმრავლესობას ამაზე წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, რადგანაც აგენტი, ვინც მათგან გადასახადებს იღებდა, შემდგომში სხვა პიროვნებით იცვლებოდა, ვინც ადგილობრივებისგან პროდუქციას ყიდულობდა. ეს რომ ერთი და იგივე პიროვნება ყოფილიყო, ინდოელები მარტივად მიხვდებოდნენ რომ მათ ყვლეფდნენ და ძარცვავდნენ.

მოპარული პროდუქციის ნაწილი პირდაპირ დიდ ბრიტანეთში მიემართებოდა, ხოლო დანარჩენი რეექსპორტზე მიემართებოდა სხვადასხვა ქვეყნებში. რეექსპორტის სისტემამ და მისგან მიღებულმა შემოსავალმა დიდ ბრიტანეთს საშუალება მისცა დაეფინანსებინა იმპორტი ევროპული ქვეყნებიდან, ისეთი სტრატეგიული ნედლეულის შესაძენად როგორიც იყო რკინა, კუპრი და ხე-ტყე, რაც საჭირო იყო ბრიტანეთის ინდუსტრიალიზაციისთვის.

ინდუსტრიული რევოლუცია დიდწილად იყო დამოკიდებული ინდოეთის სისტემატურ ძარცვაზე და შედეგად მიღებულ აურაბელ დოვლათზე. 

აღსანიშნავია ისიც, რომ ინგლისელები რეექსპორტზე გატანილ პროდუქციას ბევრად უფრო მაღალი ფასებში ყიდდნენ, იმასთან შედარებით რაც ეს პროდუქტი ინდოეთში ღირდა. ანუ პროდუქტის თავდაპირველ ღირებულებას ანგლო-საქსები საკმაოდ მაღალ მარჟასაც უმატებდნენ. 

პატრის ლუმუმბა აფრიკული ანტიკოლონიზატორული მოძრაობის გამორჩეული წარმომადგენილი იყო. ის კონგოს დამოუკიდებლობისთვის მებრძოლი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი პოლიტიკოსი იყო. პატრის ლუმუმბა კონგოელი ხალხის ჩაგვრის და მისი ქვეყნიდან  ევროპელების მიერ რესურსების მითვისების წინააღმდეგ აქტიურად ილაშქრებდა, მაგრამ მას არ დასცალდა და სასტიკად იქნა მოკლული.

კონგოს მსოფლიოში ერთ-ერთი მოწინავე ადგილი ეკავა ალმასების და ძვირფასი ლითონების მოპოვების დარგში, ამიტომაც ევროპელ კაპიტალისტებს დიდი ინტერესი გააჩნდათ ამ ქვეყნის მიმართ, სწორედ ამიტომაც პატრის ლუმუმბა ლიკვიდირებულ იქნა.

პატრის ლუმუმბა კონგოელი მემარცხენე პოლიტიკური მოღვაწე, კონგოს პირველი პრემიერ-მინისტრი, აფრიკული კონტინენტის ევროპული იმპერიალიზმისგან გათავისუფლების მოძრაობის ერთ-ერთი სულისჩამდგმელი და ლიდერი გახლდათ.

ლუმუმბამ პოლიტიკური პარტია “კონგოს ნაციონალური მოძრაობა” დააარსა. მისი პოლიტიკური პროგრამა და მსოფლომხედველობა მემარცხენე სულისკვეთებით იყო გამსჭვალული; კერძოდ ის დასავლური მონოპოლიების შეზღუდვის მომხრე იყო საკუთარ ქვეყანაში და მათი დამატებითი დაბეგვრის მოსურნე. პატრის ლუმუმბა ქვეყანაში სოციალური და ეკონომიკური სამართლიანობის დამყარებას ცდილობდა.

მაგრამ მას პრემიერ-მინისტრის რანგში 2 თვეზე მეტი ხნით არ დასცალდა მოღვაწეობა. 1960 წელს კონგოს დამოუკიდებლობის მოპოვობის შემდეგ მალევე ქვეყანაში ბელგიური ჯარები შეიჭრნენ და ქვეყანაში სახელმწიფო გადატრიალება მოაწყვეს. ქვეყნის მაშინდელი პრეზიდენტი ჯოზეფ კასავუბუ დასავლეთის მიმართ საკმაოდ ლოიალურად განწყობილი პოლიტიკოსი გახლდათ. დასავლეთის მხარდაჭერით კასავუბუმ ლუმუმბა დააპატიმრა.

პატრის ლულუმბა 1961 წელს დაიღუპა ციხიდან გაქცევის შემდეგ. სხვადასხვვა ფაქტებით მტკიცდება რომ კონგოს ეროვნული გმირის მკვლელობის (ეროვნული გმირის წოდება ლულუმბას 1966 წელს მიანიჭეს) ერთ-ერთი მთავარი ინიციატორი და ავტორი დასავლური სპეცსამსახურები, კერძოდ კი ამერიკული ფედერალური სარეზრვო სააგენტო იყო (CIA).

ქვემოთ წაროდგენილ ბმულზე შეგიძლიათ იხილოთ გერმანელების და ფრანგების მიერ 2000 წ. გადაღებული დოკუმენტური ფილმი “პატრის ლულუმბას სიკვდილით დასჯა“, სადაც ნაჩვენებია თუ რატომ სურდათ დასავლურ ქვეყნებს ლუმუმბას მოშორება და ლიკვიდაცია.
http://bit.ly/2cJKlzP

დასავლეთისთვის არასასურველი პრემიერი

კონგოს ხელისუფლების რადიკალიზმი ძალიან ბევრის მიზნებს ეწინააღმდეგებოდა. ლუმუმბას ხელისუფლება ქვეყნის ბუნებრივ რესურსებზე რეალური კონტროლის მოპოვებას შეეცადა და ეკონომიკური დამოუკიდებლობის გზას დაადგა.

დაიგეგმა სახელმწიფო გეგმიური ეკონომიკის ჩამოყალიბება, მრეწველობასა და წარმოებაში სახელმწიფო სექტორის შექმნა, პირველი აუცილებლობის პროდუქტებზე ფიქსირებული ფასების დაწესება. აიკრძალა კაპიტალის გადინება საზღვარგარეთ. ლუმუმბა სახელმწიფოს და ეკლესიის გამიჯვნას უჭერდა მხარს  და სეკულალური სახელმწიფოს შექმნას ცდილობდა. საგარეო პოლიტიკის კურსი უკომპრომისო იყო, რაც მთლიანად აფრიკული კონტინენტის გათავსიუფლებას გულისხმობდა კოლონიალიზმისგან და რასიზმისგან. 

ლუმუმბას კურსს ბევრი მოწინააღმდე ჰყავდა – მის წინააღმდეგ გამოვიდა პრეზიდენტი კასავუბუ და ქვეყნის ყველაზე მდიდარ პროვინციაში კატანგაში შეაირაღებული ამბოხიც დაიწყო. ეს ბეგლიელბსაც არ გამორჩენიათ და წესრიგის აღდგენის საბაბით თავის ყოფილ კოლონიაში ჯარი შეიყვანა.  პრემიერ-მინისტრ ლუმუმბას დახმარებისთვის გაეროს მიმართა, მაგრამ ბელგიელმა სამხედროებმა მის მოწინააღმდეგეებს დაუჭირეს მხარი და «ნაციონალური გათავისუფლების» ლიდერი დესტაბილიზაციაში დაადანაშაულეს.

ამის შემდეგ ლუმუმბამ საბჭოთა კავშირს მიმართა დახმარებისთვის, მაგრამ უკვე დაგვიანებული იყო, რადგანაც ლუმუმბას მოწინააღდეგეები უკვე სიტუაციას აკონტროლებდნენ. უფრო მეტიც, აშშ-მ გავლენიან მემარცხენე პოლიტიკოსში ლუმუმბას სახით «აფრიკელი კასტროს»  საფრთხე იგრძნო და მისი მოშორება გადაწყვიტა.

1960 წელს პრეზიდენტმა კასავუბუმ თანამდებობიდან გაათავისუფლა ლუმუმბა და მას შინაპატიმრობა მიუსაჯა, იმის სანაცვლოდ რომ მის მომხრეებს აჯანყება შეეწყვიტათ. მაგრამ კატანგაში პრემიერ-მინისტრ ლუმუმბას მხადმაჭერების საპროტესტო გამოსვლები არ წყდებოდა, ხოლო თავად ის კი ციხეში რჩებოდა, იმის მიუხედავად რომ პარლამენტმა მის გათავისუფლებას დაუჭირა მხარი. ბელგიელების მიერ შემოყვანილი სამხედრო ძალა კი მშვიდობისმყოფელების კი არა, უფრო ოკუპანტების როლში გამოდიოდა.

1966 წელს პატრის ლუმუმბა კონგოს ეროვნულ გმირად გამოაცხადეს. 1975 წელს აშშ-ის სენატის კომისიის გამოძიების შედეგად, რომელიც ამერიკული სპეცსამსახურების საქმიანობას ეხებოდა ცნობილი გახდა ის მექანიზმი, რომლის მეშვეობითაც პატრის ლუმუმბა პოლიტიკური არენიდან მოიშორეს. ეს ამერიკული ”ცენტრალური სადაზვერვო სააგენტოს” (CIA) აქტიური მონაწილეობით მოხდა.

პოლიტიკური მკვლელობა

ლუმუმბას მომხრეებმა ქვეყნის ჩრდილო-აღმოსავლეთ ნაწილი აიღეს კონტროლქვეშ. 12 სექტემბერს მეამბოხეების მიერ ციხიდან გამოყვანილმა პრემიერ-მინისტრმა საკუთარ თანამოაზრეებთან მიღწევა და ბრძოლის გაგრძელება გადაწყვიტა. მაგრამ გზაზე ის პოლტიკურმა მოწინააღდეგმა ჩაიგდეს ხელში გაეროს ჩუმი თანხმობის ფონზე.

ლუმუმბას სიკვდილის დეტალები 40 წლის შემდეგ გახდა ცნობილი, მას შემდეგ რაც ბელგიის პარლამენტმა სპეციალური გამოძიება ჩაატარა. გამოძიების თანახმად ლუმუმბა მის დაუძინებელ მტერ, მუაზ ჩომბეს გადასცეს, რომელიც სეპარატისტების ლიდერი იყო. ლუმუმბას ადგილობრივი სეპარატისტები აწამებდნენ, მაგრამ მათ ხელმძღვანელობდნენ ბელგიელი ჯარისკაცები და ამერიკელი სპეცსამსახურების თანამშრომლები.

1961 წლის 17 იანვარს გრელვადიანი წამების შემდეგ ლუმუმბა და მისი მხარდამჭერები დახვრიტეს. მათი სხეულის ნაშთები მკვლელების მიერ იქნა განადგურებული.

ცნობილია რომ ლუმუმბას ლიკვდაციის გეგმა ამერიკულ სპესსამსახურებსაც გააჩნდათ, თან დამტკიცებული იყო პირადად პრეზიდენტ დუაიტ ეიზენჰაუერის მიერ. კონგოელი პოლიტიკოსის მკვლელობის მთავარი მოტივი მისი მემარცხენე მსოფლმეხდველობა და საბჭოთა კავშირთან თანამშრომლობის სურვილი იყო. დღესდღეობით არაერთი სხვადასხვა წყარო მოწმობს პირდაპირ კავშირს ამერიკულ CIA-ს და პატრის ლუმუმბას მკვლელობას შორის. 

ბელგიელმა ავტორმა, ლუდო დე ვიტემ გამოქავეყნა წიგნი – “ლუმუმბა – XX საუკუნის ყველაზე მნიშვნელოვანი მკვლელობა”, სადაც დოკუმენტურ მასალებზე დაყრდნობით საუბარია იმაზე თუ როგორ დაგეგმას აშშ-ის და ბელგიის მთავრობებმა ლუმუმბას ლიკვიდაციის გეგმა.

2002 წელს ბელგიამ ოფიციალურად აღიარა საკუთარი თანამონაწილეობა პატრის ლუმუმბას მკვლელობაში, მაგრამ შემდგომ გამოძიებაზე უარი განაცხადა.

დღევანდელ დღეს ევროკავშირი დემოკრატიის, ლიბერალიზმის და ადამიანის უფლებების დაცვის სტანდარტად არის მიჩნეული. იმის მიუხედავად რომ ლიბერალიზმთან მიმართებაში ევროკავშირში ყველაფერი წესრიგშია, ზედმეტი არ იქნება თუ ვიტყვით რომ ევროკავშირი ლიბერალიზმის ერთგვარ სიჭარბესაც კი განიცდის, ცხადია რომ ამავდროულად არსებობს დემოკრატიის ნაკლებობა. ევროკავშირში გადაწყვეტილებების მიღების სტრუქტურა საკმაოდ რთულია და არ არსებობს მექანიზმი, რომლის თანახმადაც ევროკავშირის წამყვანი ლიდერები ანგარიშვალდებულნი არიან წევრ ქვეყნებთან მიმართებაში.

ევროკავშირის ერთადერთი დემოკრატიული ინსტიტუტი ევროპარლამენტია, რომელსაც ძირითადად საკონსულტაციო სტატუსი გააჩნია და ვერ ასრულებს საკანონმდებლო ორგანოს რეალურ ფუნქციებს.

ფაქტიურად ევროკავშირში ძალაუფლება ადამიანების ვიწრო წრეშია კონცეტრირებული.

Brexit-ის დროს ბრიტანულმა მედია საშუალებებმა და პოლიტიკოსებმა ფარდა ახადეს ევროკავშირის წარსულს, კერძოდ კი იმას თუ როგორ იქმნებოდა ის «ამერიკული ცენტრალური საზვერვო სააგენტოს» (CIA) კოორდინირებით. მაგრამ «ცენტრალურ საზვერვო სააგენტოს» (CIA) ევროკავშირი ნულიდან არ შეუქმნია. ყველაზე დიდი წვლილი ევროკავშირის შექმნაში გერმანელმა ნაცისტებმა შეიტანეს.

აღნიშნული საკითხის გარშემო თვითონ ევროპარლამენტშიც მიმდინარეობდა აქტიური დისკუსიები, რაც რა თქმა არცერთ ქართულ მედია საშუალებას არ გაუშუქებია.

მაგალითად ევროპარლამენტის ბრიტანელი წევრის მტკიცებით ევროკავშირის შექმნის გეგმა ნაცისტებს ეკუთვნით ათწლეულებით იმაზე ადრე, ვიდრე რეალურად ევროკავშირი ჩამოყელიბდებოდა. 

ჯერარდ ბატენმა ამგვარად დაუჭირი მხარი დიდი ბრიტანეთის ყოფილ საგარეო საქმეთა მინისტრს ბორის ჯონსონს, რომელმაც თავის დროზე ევროკავშირის მიზნები ადოლფ ჰიტლერის მიზნებს შეადარა. მსგავსმა შედარებამ ევროცენტრისტების აღშფოთება გამოიწვია, თუმცა ინტერნეტში უამრავი პუბლიკაციაა ხელმისაწვდომი, სადაც ევროკავშირის ნაცისტურ ფესვებზეა საუბარი. ეს შეთქმულების თეორიას სულაც არ წააგავს და სხვადასხვა რეალურ ფაქტზებზეა დაფუძნებული.

აღნიშნულ ბმულზე შეგიძლიათ იხილოთ ერთ-ერთი პუბლიკაცია ამ თემაზე (http://katehon.com/article/nazi-roots-european-union – ევროკავშირის ნაცისტური ფესვები)

მაგალითსთვის ევროკომისიის პირველი პრეზიდენტი, ვოლტერ ჰალშტეინი სხვადასხვა ნაცისტური ორგანიზაციების აქტიური წევრი და ჰიტლერის არმიის მსახური იყო. 1942 წელს, მაშინ როდესაც გერმანელებს ჯერ კიდევ ეგონოთ რომ გაიმარჯვებდნენ II მსოფლიო ომში, მათ მოამზადეს სპეციალური დოკუმენტი სახელწოდებით Europaische Wirtschafts Gemeinschaft, რაც ითარგმნება როგორც ევროპული ეკონომიკური კავშირი.

აღნიშნული რეპორტი სხვადასხვა ბანკირების და მეცნიერების მიერ იყო შედგენილი, სადაც გადმოცემული იყო ის გეგმა თუ როგორ შეძლებდნენ გერმანელები სხვადასხვა დაპყრობილი ქვეყნების მართვას გამარჯვების შემდეგ. რეპორტის შედგენას ხელმძღავნელობდა მესამე რაიხის ეკონომიკის მინისტრი და რაიხსბანკის პრეზიდენტი, ვოლტერ ფანკი.

ზემოთხსენებული დოკუმენტი შეიცავდა სხვადასხვა განყოფილებებს სოფლის მეოურნეობის, ვაჭრობის, ტრანსპორტის, ეკონომიკური ხელშეკრულებების და ვალუტის შესახებ. ამ რეპორტში შემოთავაზებული იყო ევროპული ვალუტების და სავალუტო სისტემის ჰარმონიზაცია. 

1942 წელს ნაცისტურ გერმანიაში შემუშავებული «ევროპული ეკონომიკური კავშირის» ძირითადი გეგმა ძალიან წააგავდა რომის ხელშეკრულებას, სადაც 1957 წელს ხელი მოეწერა ევროპის ეკონომიკური გაერთიანების ხელშეკრულებას. 

ის, რაც 1957 წელს შეიქმნა «ევროპის ეკონომიკური გაერთიანების» სახელწოდებით იმ ხალხის მიერ იყო პროექტირებული, რომლებიც ევროპის მართვის სადვეებთან იქნებოდნენ II მსოფლიო ომში გერმანიის გამარჯვების შემთხვევაში.

ბორის ჯონსონი

ასე მაგალითად, დიდი ბრიტანეთის ყოფილმა საგარეო საქმეთა მინისტრმა, ბორის ჯონსონმა გაზეთ Sunday Telegraph-ის განუცხადა რომ ევროკავშირი არის გაერთიანებული ევროპის რომაული იმპერიის აღდგენის მცდელობა. მისი სიტყვებით ნაპოლეონმა, ჰიტლერმა და სხვადასხვა ლიდერებმა ამის გაკეთება სცადეს, მაგრამ ეს ყოველთვის ტრაგიკულად მთავრდებოდა.

2014 წელს დენიელ ბედოუსის და ფავიო ჩიპოლინის ავტორობით გამოიცა წიგნი ევროკავშირის ნაცისტური საფუძვლების შესახებ. გთავაზობთ ფრანგმენტს ამ ნაშრომიდან: 

“ვის ჭირდება ევროკავშირი? ვინ ხეირობს მისი არსებობით ყველაზე მეტად? რა თქმა უნდა – გერმანია. შემთხვევითი არაა რომ მაშინ როდესაც ევოკავშირი ღარიბდება, გერმანია მდიდრდება. ეს იმის საფუძველს გვაძლევს რომ ვიფიქროთ თითქოს გერმანელებმა კი არ წააგეს II მსოფლიო ომი, არამედ პირიქით მოიგეს. ისინი ვინც მხარს უჭერენ და იცავენ ევროკავშირს, იცავენ ნაცისტურ მემკვიდრეობას”

წიგნის ბოლო ნაწილს ეწოდება “73 things you ought to know about the EU (Facts the BBC forgot to tell you)”- “73 რამ, რაც ევროკავშირზე უნდა იცოდეთ (BBC-ის დაავიწყდა თქვენთვის მოეყოლა)

ავტორების მტკიცებით “ევროკავშირს სურს DIY არაკანონიერი გახდეს. (DIY ინგლისური აბრევიატურაა – Do It Yourself – შენით გააკეთე) “, “ევროკავშირის კანონმდებლობა ღორების მფლობელებს აიძულებს მათ გასასეირნებლად ლიცენზია შეიძინონ” ასევე “ევროკავშირს სურს იმ მუსიკის კონტროლირება, რასაც თქვენ უსმენთ”

ასევე აღნიშნულია რომ “ევროკავშირმა ჩვენ გვაიძულა ისეთი ნათურების გამოყენება, რომლებიც ბევრად უფრო სახიფათო და ძვირია ძველ ნათურებთან შედარებით”.

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ თვით გერმანელმა ისტორიკოსებმა არაერთი დოკუმენტი გამოიტანეს სააშკარაოზე, სადაც ნაცისტების მიერ ევროპული ინტეგრაციის გეგმებზეა საუბარი. ასე მაგალითად 1972 წელს გერჰარდ ჰაასის და ვოლფგან შუმანის მიერ აღმოსავლეთ გერმანიაში გამოქვეყნდა დოკუმენტების კრებული სახელად [The Anatomy of Aggression: New documents concerning the military goals of German imperialism during the Second World War] “აგრესიის ანატომია: ახალი დოკუმენტები, რომელიც გერმანული იმპერიალიზმის სამხედრო გეგმებს ეხება მეორე მსოფლიო ომის დროს”. აღნიშნულ წიგნში წარმოდგენილია მტკიცებულებები ნაცისტური გერმანიის ხელმძვანელობით ევროპული ფინანსური კაპიტალის მეშვეობით ეკონომიკურ ინტეგრაციაზე.

ისტორიკოსების მტკიცებით ისეთი ლინგვისტური კონსტრუქციები, როგორიცაა «ევროკავშირი», «ევროპული კონფედერაცია», «ევროპული ეკონომიკური გაერთიანება» მესამე რაიხის სახელმწიფო პოლიტიკის ოფიციალურ ელემენტებად იყო გამოცხადებული.

რა თქმა უნდა ევროპის უნიფიკაციის გეგმები II მსოფლიო ომამდეც არსებობდა და ნაცისტებს არაფერი ახალი არ გამოუგონებიათ. მაგრამ მათმა ორგანიზაციულმა ძალისხმევამ და პროპაგანდისტულმა აქტიურობამ ხორცი შეასხა იმ იდეას, რომ გაერთიენებული ევროპა სულაც არაა მითი, არამედ სავსებით რეალიზებადი პოლიტიკური და ეკონომიკურ პროექტი. ნაცისტების ნამუშევარმა საფუძველი ჩაუყარა ევროპული ინტეგრაციის ლიბერალურ ვერსიას, ისევე როგორც “ყოფილი ნაცისტები” “ევროპულის იდეის” აქტიური მხადამჭერების როლში მოგვევლინენ. იმ ცნმობილმა გერმანელმა მეწარმეებმა, რომელთაც ხელისუფლებაში მოიყავნეს ნაცისტები (ტისენის და კრუპის ოჯახები) მოგვიანებით, 1951 წელს ევროპის ქვანახშირისა და ფოლადის გაერთიანების ინიცირება მოახდინეს.

საერთო ჯამში ევროკავშირის ნაცისტური მემკვიდრეობა შთანთქმული იქნა ლიბერალური ევროკავშირის მიერ, რაც შემდგომში გამოიხატება:

• ეკონომიკურ და პოლიტიკურ სფეროებში არსებულ ჰიპერცენტრალიზმს ევროკავშირის წევრი ქვეყნების ნაციონალური სუვერენიტეტის ჩამოშლასთან მივყვავართ
• მიზნად ისახავს ნაციონალური სახელმწიფო სუვერენიტეტის განადგურებას
• ევროპის უნიფიკაცია საერთო იდეოლოგიური სტანდარტით (ნაცისტური ან ლიბერალური) და ნაციონალური იდეების დაქვემდებარება ამ აბსტრაქტული იდეს გარშემო (იქნება ეს ნაცისტური თუ ლიბერალური)
• ევროპული ინსტიტუტების პრინციპულად არადემოკრატიული ხასიათი, რომლებიც ანგარიშვალდებულნი არიან ევროპული ფინანსური და საწარმოო ელიტების და არა ევროპული ქვეყნების ხალხების მიმართ
• სუსტი პერიფერიული ქვეყნების ექსპლუატაცია (საბერძნეთი და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნები) დასავლეთევროპული განვითარებული ქვეყნების მიერ (გერმანია)
• ანტირუსული გეოპოლიტიკური ორიენტაცია

დღესდღეობით დასავლური მეინსტრიმული მედია საშუალებები და ასევე მათი ქართული ანალოგებიც ხშირად საუბრობენ სტალინურ საბჭოთა რეპრესიებზე, უკრაინაში საბჭოთა ”გოლოდომორზე” სტატიები თითქმის ყოველდღიურად იდება, თუმცა დასავლური ქვეყნების მიერ მოწყობილი სასტიკი გენოციდები, რომლებიც მსხვერპლის რაოდენობით არათუ არ ჩამორჩება გოლოდომორს, არამედ რამდენიმეჯერ აღემატება კიდეც, უკვე დავიწყებას მიეცა.

დღეს ჩვენ სწორედ ერთ-ერთ ასეთ გენოციდზე მოგიყვებით, რომელიც ბრიტანულმა იმპერიალისტებმა ინდოეთში მოაწყვეს.

“მე მეზიზღება ინდოელები, ისინი ცხოველისმაგვარი ადამიანები არიან, ცხოველური რელიგიით. მასობრივი შიმშილი მათი ბრალია, იმიტომ რომ კურდღლებივით მრავლდებიან“ – © უინსტონ ჩერჩილი

ინდოეთში კონტროლის დამყარების დროს ბრიტანელებს ჰქონდათ დაუნდობელი ეკონომიკური გეგმა და ის არ ითვალისწინებდა მოსახლეობის მიმართ არანაირ დათმობებს. ბრიტანეთის მიერ დანიშნული რაჯას დროს, ინდოეთმა გადაიტანა უთვალავი რაოდენობის მასობრივი შიმშილი, მაგრამ ყველაზე საშინელი იყო ბენგალიაში შიმშილობა.

პირველს ადგილი ქჰონდა 1770 წ, შემდგომ მას მოყვა 1783 წ, 1866 წ, 1873 წ, 1892 წ, 1897 წ და ბოლოს იყო 1943-44 წ. წ. აქამდე, როდესაც ქვეყანას უახლოვდებოდა შიმშილის ტალღა, მმართველებს ჰქონდათ სათანადო ბერკეტები, რომ ეს კატასტროფა თავიდან აეცილებინათ. მაგრამ ბრიტანული მმართველობის დამყარების შემდეგ შიმშილი საფუძვლიანად ედებოდა ქვეყანას და დიდი ხანი გრძელდებოდა, რადგან ბრიტანელებმა შთანთქეს ქვეყნის მთლიანი ბუნებრივი რესურსების მარაგი საკუთარი ფინანსური მოგებისათვის. ისინი ბოლომდე ვერც კი ხვდებოდნენ, როგორ აცარიელებდნენ ქვეყანას თავიანთი მოქმედებებით. და ამის შემდგომ კიდევ უკმაყოფილები იყვნენ , რომ ინდოელები შიმშილის გამო ვერ იხდიდნენ გადასახადებს სტაბილურად.

პირველი ასეთი შიმშილი 1770 წ. მოხდა და მეტისმეტად მასშტაბური და ძლიერი აღმოჩნდა. მოახლოებული შიმშილის პირველი ნიშნები შეიმჩნეოდა ჯერ კიდევ 1769 წ, შემდეგ კი ის 1773 წლამდე გაგრძელდა . მან შეიწირა დაახლოებით 10 მილიონი ადამიანი; ინდოელების მსხვერპლი მეორე მსოფლიო ომში ებრაელების მსხვერპლს მილიონoბით თაღემატება. მან შეიწირა ბენგალიის მოსახლეობის 1/3.

ჯონ ფისკემ წიგნში „უხილავი სამყარო“ “The Unseen World” აღნიშნა, რომ შიმშილი ინდოეთში იყო უფრო მსხვერპლიანი, ვიდრე შავი ჭირი ევროპაში XIV ს.

მონღოლთა მმართველობის დროს გლეხები შემოსავლის 10-15 % აბარებდნენ სახელმწიფოს.  ეს იყო კომფორტული სახელმწიფო ხაზინისთვის და ასევე გლეხებისათვის, იმ შემთხვევაში თუ მოსავალი არ იქნებოდა დიდი, ისინი მაინც შეძლებდნენ ამ თანხის გადახდას. ხოლო 1765 წ. გადასახადების აკერეფვა გადავიდა ოსტ-ინდოეთის კომპანიის ხელში და მან ბეგარა დაადო მონღოლთა მმართველ შაჰ ალამ II.

ბრიტანელების ცინიზმი იქამდე მივიდა რომ ისინი დაჟინებით ითხოვდნენ ამ გადასახადს დარქმეოდა სამადლობო გადასახადი და არა ბეგარა, რათა თავიდან აეცილებინათ საპროტესტო გამოსვლები, რადგანაც ბეგარა 50 % გახდა.

გლეხები ვერც კი ხვდებოდნენ, რომ გადასახადმა მიმღები შეიცვალა და ეგონათ, რომ ისინი ჯერ კიდევ მონღოლთა იმპერატორს უხდიდნენ  ბეგარას.

სიმინდის მოსავალი ყოველ წელს ერთნაირად არ ხარობდა, მაგრამ ინდოელები ამას მიჩვეულნი იყვნენ. ამიტომაც აქამდე არსებული გადასახადი მოქნილი  იყო მათთვის და წინა სეზონიდან შემორჩენილი არალიკვიდური მოსავალი მათთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო. ბრიტანელების მიერ გაზრდილი გადასახადი ნიშნავდა იმას რომ არალიკვიდური პროდუქცია მათ არ დარჩებოდათ. ასე რომ, როდესაც ინდოეთს 1768 წ. მოუსავლიანობა დაატყდა თავს არალიკვიდური პროდუქციის მარაგი და ამავდროულად გლეხების დაზღვევა სრულიად ამოიწურა. 1769 წ. იყო უკიდურესად წვიმიანი და ზუსტად მაშინ იჩინეს თავი შიმშილის პირველმა კერებმა. პირველი კერები გაჩნდა უფრო დასავლეთ ბენგალში, ბიჰარსა და ორისაში, ჯარჰანდსა და ბანგლადეშში. მაგრამ ბენგალის შიმშილობა ყველაზე საშინელი იყო. ათასობით ადამიანმა სცადა გაქცევით ეხსნა თავი შიმშილისგან, ცოტა ვინმე თუ გადაურჩა ამ კატასტროფას, მაგრამ ისინიც მხოლოდ დროებით. ყველა ვინც დარჩა მოკვდა. დიდი მოსავლიანობის სოფლის ტერიტორიები დაცარიელდა. ეს ტერიტორიები მალევე ჯუნგლებმა დაფარეს. ასევე შიმშილი მოედო ტირჰატს, შამპარანს, ბეტიაჰსა და ბიჰარს.

ამას მოყვა ის, რომ ადგილობრივი ინდოელი მმართველები ცდილობდნენ დაზარალებულ რეგიონებში კომპენსაციის სახით საირიგაციო სისტემები გაეყვანათ, რომ ამით მაინც დახმარებოდნენ მოსახლეობას, რადგან ბეგარა მათ განკარგულებაში არ იყო. კოლონიზატორები არანაირ ყურადღებას არ აქცევდნენ ამ კატასტროფის აშკარა ნიშნებს და შიმშილი 1770 – 71 წლებშიც გაგრძელდა.

ბრიტანელები ხედავდნენ, რომ საგადასახადო შემოსულობები მცირდებოდა და იმისთვის, შემცირებული გადასახადის კომპენსაცია მოეხდინათ გადასახადი გაზარდეს 60 %-დე. შედეგად უფრო ცოტა გლეხი რჩებოდა და შესაბამისად ბრიტანელების შემოსავალიც მცირდებოდა. ამის შედეგად იმ მცირე რაოდენობის გადარჩენილებს უწევდათ უკვე გარდაცვლილი გლეხების მიერ მიყენებული ზარალის ანაზღაურებაც.

როდესაც ბრიტანელებმა მონღოლთა მმართველობა მოიშორეს თავიდან, მათ გამოუშვეს კანონი, რომ ინდოელებს უნდა მოეყვანათ მარცვლეული, რომელიც შემდეგ იმპორტზე გადიოდა. შესაბამისად ის გლეხები, რომლებსაც ადრე მოყავდათ, მაგალითად ბოსტნეული, იძულებულნი იყვნენ მარცვლეულზე გადასულიყვნენ, რომელიც მიჰქონდათ ბრიტანელებს და შესაბამისად ეს მოსავალი ვერ უშველიდა მოშიმშილე მოსახლეობას. ბრიტანელები იმ რაოდენობის მარცვლეულსაც კი არ უტოვებდნენ ადგილობრივებს, რომ ადამიანებს მოსალოდნელი შიმშილის დროს თავი გადაერჩინათ რამენაირად.ფაქტობრივად ნებისმიერი ბუნებრივი კატასტროფა სიკვდილს ნიშნავდა, რაც ინდოეთში საკმაოდ ხშირი იყო. ეს იყო ველური კაპიტალიზმის პიკი, რომელიც მიზნად ისახავდნენ მხოლოდ ერთს – ულევ შემოსავალს. დაზარალებულთა დახმარების არანაირი პოლიტიკა არ არსებობდა. და როგორც უკვე ავღნიშნეთ ზემოთ, ბრიტანელები შემოცირებული საგადასახადო შემოსულებების ანაზღაურებას მხოლოდ გადასახადის გაზრდით ცდილობდნენ. ირონიული ის არის, რომ ოსტ ინდოეთის კომპანიამ 1771 წ. ნახა უფრო მეტი მოგება ვიდრე 1768 წ.

მაგრამ, რაც არ იცოდა ბენგალის შიმშილისაგან მომაკვდავმა მოსახლეობამ არის ის, რომ ეს იყო მხოლოდ პირველი იმ მრავალი შიმშილობის ტალღიდან, რომელიც მათ წინ ელოდებათ, ბრიტანელების გაუმძღრობის, სისასტიკის და არაადამიანობის გამო.

შიმშილის ყოველ ახალ ტალღას ახასიათებდა თავისი უკიდურესობა, მაგრამ ყველაზე საშინელი მაინც 1771 და 1943 წლები გამოდგა, როდესაც ადამიანები ბალახს ჭამდნენ და საზოგადოება კანიბალიზმმა მოიცვა.

უინსტონ ჩერჩილი, რომელმაც სახელი გაითქვა თავისი როგორც ფაშიზმის წინააღმდეგ მებრძოლმა პოლიტიკოსმა, რადგან მან ევროპა გადაარჩინა ტირანი და მონსტრი ჰიტლერისაგან, თავად არანაკლები, თუ არა გაცილებით მეტი სისასტიკე და ტირანია გამოიჩინა ბენგალის მოსახლეობის მიმართ.  მან შემთხვევით გაუგზავნა სამედიცინო დახმარება თავის უკვე საკმაოდ კარგად უზრუნველყოფილ ჯარისკაცებს ევროპაში, რომელიც თავის მხრივ იყო განკუთვნილი შიმშილისგან მომაკვდავი ინდოეთისთვის. ამაზე შემდეგ ჩერჩილმა შემოუთვალა: „შიმშილით, თუ შიმშილის გარეშე, ისინი მაინც კურდღლებივით გამრავლდებიან.“ დელიდან ჩერჩილს მოუვიდა სტატისტიკა, რომელშიც საუბარი იყო იმ შემზარავ მდგომარეობაზე, რასაც იდნოეთში ჰქონდა ადგილი და ასევე გარდაცვლილ ადამიანთა მასშტაბურ რაოდენობაზე. საპასუხო წერილში მან დაწერა: „მაშინ განდი რატომ არ გარდაიცვალა ჯერ?“

ეს ერთი, მაგრამ მრავლისმეტყველი ტრაგედია თავისი სისტიკის და არაადამიანობის გარდა, ასევე იმასაც ნათლად უსმევს ხაზს რომ რომ დასავლეთის სიმდიდრე დაფუძნებულია უთვალავი ადამიანების თავის ქალაზე, სისხლზე და მკვლელობაზე.

ჩვენ ხოტბას ვასხამთ დამოუკიდებლობისათვის მებრძოლ ბევრ სახელგანთქმულ ადამიანს, მაგრამ ნუთუ ეს ადამიანები არ არიან ნამდვილი გმირები, ადამიანები, რომელთა სახელები ჩვენ არ ვიცით, რომლებიც იმპერიალიზმის, ევროპული კოლონიალიზმის და კაპიტალიზმის მსხვერპლად იქცნენ?

ყველამ უნდა მივაგოთ პატივი ადამიანებს, რომლებმაც ქვეყნის თავისუფლებისათვის გადაიხადეს ყველაზე დიდი ფასი – საკუთარი სიცოცხლე.

არ არსებობს ზუსტი სტატისტიკა იმის, თუ რამდენიმე მილიონი ადამიანი დაიღუპა ბრიტანული კოლონიალიზმის დროს ინდოეთში, მაგრამ სხვადასხვა წყაროების მიხედვით 3 საუკუნის განმავლობაში მსხვერპლის რაოდენობა 80-100 მილიოან ადამიანს აღწევს.