დღესდღეობით ევროპელებს პრივატიზირებული აქვთ ზოგადსაკაცობრიო ადამიანური ფასეულობები და იმდენი იკადრეს რომ ამას “ევროპული ფასეულობების” სახელით მოიხსენიებენ. მედია საშულებები, დასავლეთიდან დაფინანსებული ორგანიზაციები და ევროცენტრისტი პოლიტიკოსები ყოველდღიურად ავრცელებენ მითებს “ევროპული აღმატებულების” შესახებ, რათა მოსახლეობისთვის ტვინის გამორეცხვის პროცესი შეუქცევადი გახდეს.

დღე არ გავა ყურში რომ არ მოგვხვდეს შემდეგი ფრაზები: “ევროპული ფასეულობები”, “ევროპული არჩევანი”, “ცივილიზებული ევროპა” თუ სხვა. მაგრამ ფაქტებზე დაყრდნობით გავაანალიზოთ კიდევ ერთხელ ცივილიზებული იყო კი ისტორიული ევროპა? რა მაგალითს აძლევდა ბებერი კონტინენტი დანარჩენ მსოფლიოს?

ისტორიულად შუა საუკუნეების ევროპა გამოირჩეოდა სიველურით, ანტისანიტარიით და მასობრივი სიბინძურით. სწორედ ამიტომაც ასე ხშირად ვრცელდებოდა სხვადასხვა დაავადება მთელი ევროპის მასშტაბით. ყველაზე მომაკვდინებელი შედეგები კი ევროპაში შავი ჭირის მოდების შედეეგად დადგა, როდესაც ქალაქები მთლიანად დაცარიელდა.

მრავალმილიონიანი მსხვერპლის შემდეგ ადამიანთა ძვლებით იყო სავსე ნებსიმიერი ადგილი, იქნებოდა ეს ორმო, სასაფლაო თუ სხვა რამ. ამ ყველაფრის ისტორიული გამოძახილი შეგვიძლია ვიხილოთ ევროპულ ეკლესიებსა და კატაკომბებში, სადაც ადამიანების ძვლებს საშენ მასალად ან სხვადასხვა სამკაულის საკეთებლად იყენებდნენ.

იმხანად საკუთარ ჰიგიენაზე და სისფუთავეზე ზრუნვა ევროპული ლოგიკით ცოდვად ითვლებოდა. ევროპული სამღვდელოება მოსახლეობას მოუწოდებდა ძონძები ცმოდათ და არ დაებანათ, რადგანაც მათი აზრით მხოლოდ ესე შეიძლებოდა სულიერი განბანა. ბანაობა არ შეიძლებოდა კიდევ ერთი საბაბით, რათა ნათლობის დროს მიღებული წმინდა წყლის ჩამობანვა არ მომხდარიყო. შედეგად ევროპის მკვიდრი მოსახლეობით წლობით არ ბანაობდა და საერთოდ არ იცოდა თუ რა იყო წყალი.

სიბინძურე და ტილები სიწმინდის განსაკუთრებულ ნიშნებად ითვლებოდა. სისუფთავეს ზიზღით უყურებდნენ. ტილებს “ღვთიურ მარგალიტებს” ეძახდნენ და სიწმინდის ნიშნად მიიჩნეოდა. ევროპელები იმდენად შორს იყვნენ ჰიგიენის ელემენტარული ნორმებისგან, რომ XIX საუკუნის მედიცინის სახელმძღვანელოებში მოსახლეობას არწმუნებდნენ დაბანვის აუცილებლობაში.

მაგალითად მნიშვნელოვანი ევროპული გამოგონება – სუნამო, სამყაროს მოევლინა როგორც რეაქცია აბანოების არარსებობაზე და ამისგან გამოწვეულ საშინელ სუნზე. ცნობილი ფრანგული პარფიუმერიის ერთ-ერთი პირველი ამოცანა იმ აყროლებული, მძიმე სუნის განეიტრალებაში მდგომარეობდა, რასაც წლობით დაუბანელი სხეული იწვევდა.

ევროპაში რელიგიური სწავლებების პოპულარიზაციასთან ერთად, შემდგომმა თაობებმა მრავალი საუკუნის განმავლობაში ტუალეტის შესახებ სრულად დაივიწყეს. დავიწყებული კანალიზაციის როლს ქუჩაში არსებული თხრილები ასრულებდა, სადაც ფეკალიების ნაკადული მიედინებოდა. ანტიკური ცივილიზაციის დავიწყების შედეგად ხალხი იქ იკმაყოფილებდა ბუნებრივ მოთხოვნილებებს, სადაც მოუხდებოდათ. ქუჩებში ისეთი სიბინძურე სუფევდა, რომ სავალ ნაწილზეც კი შეუძლებელი იყო სიარული.

ჩვენამდე მოღწეული ისტორიული წყარობის თანახმად, ბევრ გერმანულ ქალაქში გამოჩნდა ”სასიარულო ჯოხები”, რომლის გარეშეც ქუჩაში გადაადგილება ფაქტიურად შეუძლებელი იყო.

ზოგიერთი ისტორიკოსი გაკვირვებული იყო თუ რა ადვილად პოულობდნენ სალაჰ ად-დინის ჯარისკაცები ქრისტიანულ ბანაკებს. ძალიან მარტივად – სუნით. შუა სუაკუნეებში ქალები თმებზე ნიორს ისმევდნენ, რათა ტილებისგან თავი დაეღწიათ, ხოლო თმების ფერის შესაცვლელად საღლის შარდს იყნებდნენ.

სიფილისი იმ დროს ისე გავრცელებული იყო, რომ მოდაზეც კი ახდენდა გავლენას. საკუთარი ჯანმრთელობის დასამტკიცებლად მამაკაცები თმებს და წვერებს იზრდნენ. სიფილისით დაავდებულები კი აქტიურად იყენებდნენ პარიკებს.

კათოლიკური ეკლესია უფრო შორს წავიდა და მათგან განსხვავებულ აზრზე მყოფის ადამიანების დასასჯელად ინკვიზიცია მოიფიქრა, რაც ხშირ შემთხვევაში სასტიკ წამებას გულისხმობდა.

სასაფლაობები დაავადების გავრცელბის ერთ-ერთ მთავარ კერას წარმოადგენდა, რადგანაც არანაირი სანიტარული ნორმები არ არსებობდა. სასაფლაოები არც თუ ისე ღრმა იყო, ამიტომაც ცხოველები მიწის ამოთხრას და გვამების შეჭმას ახერხებდნენ. ამასთანავე სასაფლაოებისთვის ადგილები საკმარისი არ იყო და შესაბამისად ერთი და იმავე საფლავს რამდენიმეჯერ იყენებდნენ. მოსახლეობას ქალაქებში და სოფლებში გვამების ლაბირინთში უწევდათ სიარული.

ევროპის მკვიდრი მოსახლეობის ზოგადი კულტურა და თვითშეგნება იმდენად დაბალ დონეზე იყო რომ მთელი ნაგვის, ჭუჭყის გუბეების და ფეკალიების გადმოყრა-გადმოღვრა პირდაპირ საცხოვრებელი სახლების ფანჯრებიდან ხდებოდა. რელიგიური მოტივებიდან გამომდინარე მასობრივად ანადგურებდნენ კატებს, ხოლო თაგვები კი უამრავი დაავადების გადამტანები და გამავრცელებლები იყვნენ. 

შავი ჭირისგან იღუპებოდა უამრავი ადამიანი, ამიტომ ხშირად საერთო, დიდ საფლავებს თხრიდნენ. ამის მიუხედავად საერთო საფლავებიც მალე ივსებოდა და ბევრი გარდაცვლილის გვამი პირდაპირ ქუჩებში იხრწნებოდა.

შავი ჭირის ეპიდემია იტალიაში, 1348 წ.

ჰიგიენის ელემენტარული ნორმების უგულებელყოფა ევროპას ძვირად დაუჯდა: XIV საუკუნეში შავი ჭირის შედეგად საფრანგეთმა მოსახლეობის მესამედი დაკარგა, ხოლო ინგლისმა და იტალიამ – ნახევარი.

ევროპის ერთიანი მომავალი რომ დიდი კითხვის ნიშნის ქვეშაა ამაში დღითდღე ვრწმუნდებით. ევროპის მაცხოვრებლებში იმძლავრა აზრმა რომ, ევროპის ეკონომიკური განვითარების შეფერხება პირველ რიგში მომატებული ემიგრანტების, საერთო ევროპული ვალუტის და ზოგადად ”ევროკავშირის” დამსახურებაა.

ავტორიტეტულმა დასავლურმა გამოცემა The Economist-მა ჩაატარა კვლევა თუ როგორ მოქმედებს ”ევროსკეპტიციზმი” ევროპის ქვეყნების პარლამენტების ფორმირებაზე. როგორც აღმოჩნდა ”ევროსკეპტიკური” პარტიების რეიტინგი ბოლო პერიოდში გეომეტრიული პროგრესიით იზრდება.

ლურჯი და წითელი გრაფიკებით აღნიშნულია ”ევროსკეპტიკურად” განწყობილი პარტიების რეიტინგი    წყარო The Economist

მაგალითისთვის, სულ რაღაც ერთი თვის წინ საბერძნეთში საკმაოდ რადიკალურმა პარტია ”სირიზამ” გაიმარჯვა, რომლის ლიდერიც ხმამაღლა აპროტესტებს ევროპელი კოლეგების სიმკაცრეს საბერძნეთის მიმართ. ასევე გასათვალისწინებელია მზარდი ანტიმუსულმანური დემონსტრაციების გერმანიაში და შვედეთში.

ევროსკეპტიკური პარტიების სია ევროპის ქვეყნების მიხედვით

ესპანეთის ერთ-ერთი ყველაზე რეიტინგული, მემარცხენე პარტია ”Podemos”, რომელსაც მინიმუმ 30%-იანი რეიტინგი გააჩნია დღის წესრიგში არამარტო ევროკავშირიდან გამოსვლას აყენებს, არამედ ევროს, როგორც ერთიანი ევროპული ვალუტის გაუქმების წინააღმდეგია.

ევროპის ზოგიერთ ქვეყანაში ახალგაზრდების 50%-ზე მეტი უმუშევარია, აქედან გამომფინარე ნათელია რომ ევროკავშირი საფუძვლიანად რეფორმირებას საჭიროებს, წინააღმდეგ შემთხვევაში ის უბრალოდ დაიშლება მამრტივ მამრავლებად.

სლოვაკური გაზის სანტრანსპორტო კომპანიის Eustream-ის გენერალური დირექტორი რატისლავ ლუკიჩი კონტინენტის ენერგოუსაფრთხოების პრობლემების გაანალიზებისას აღნიშნავს, რომ ევროპის უახლოვესი მომავალი რუსული გაზის გარეშე წარმოუდგენელია.

არც თუ ისე დიდი ხნის წინ უკრაინის პრეზიდენტმა პიოტრ პოროშენკომ განაცხადა, რომ მას სურს უკრაინის ტერიტორიაზე შექმნას ”გაზის კვანძი” სკოვაკეთის, პოლოთენის და უნგრეთის მონაწილეობით. ევროპის ერთ-ერთი ყველაზე მსხვილის გაზის სანტრანსპორტო კომპანიის პირველი პირი მიიჩნევს, რომ ამ იდეას უახლოვეს მომავალში არ უწერია სისრულეში მოყვანა, რადგანაც ევროპა ვერ შეძლებს თავის გატანას რუსული გაზის გარეშე.

ზოგადად ევროპის ენერგოუსაფრთხოების საკითხი ამჟამად ევროპელი პოლიტიკოსების თავის ტკვილის საგანს წარმოდგენს. ნებისმიერი მსხვილი ფორუმი, იქნება ეს დავოსი თუ სხვა, აქტიურად მიმდინარეობს ეფექტური ენერგოკავშირის შექმნის შესაძლებლოების განხილვა, თუმცა ჯერ-ჯერობით პრობლემის კონკრეტულ მოგვარებამდე ვერ მივიდნენ.

რამდენადაც გასაკვირი არ უნდა იყოს, ამერიკელები ამ საკითხშიც საკმაოდ აქტიურად ერევიან და ”აიმედებენ” ევროპელებს, რომ ისინი რუსული გაზის გარეშე ცხოვრებას თავისუფლად შეძლებენ. ასე მაგალითად 2014 წლის სექტემბერში, ამერიკელმა დიპლომატმა დაწერა სტატია Financial Times-ისთვის, სადაც აღნიშნა რომ ევროპა რუსული გაზის გარეშეც იარსებებს.

საინტერესოა განვიხილოთ თუ რეალურად რა ხდება ევროპაში. ევროპის მთლიანი ენერგომოხმარების 30%-ს რუსული გაზი შეადგენს, ასე რომ ამ რაოდენობის გაზის სხვა წყაროთი ჩანაცვლება შეუძლებელია. ევროპელების სიტუაციას ართულებს ის გარემოება, რომ ევროპაში გაზის მოპოვება მჩირდება. გიგანტური ტემპებით მცირდება გაზის მოპოვება დიდ ბრიტანეთში და ნორვეგიაში.

სხისტოლითური აირის (сланцеый газ) მოპოვოება, რომელზეც დღესდღეობით ამდენი ლაპარაკია ჯერ-ჯერობით ვერ გახდება რეალური ალტერნატივა. აქ გასათვალისწინებელია, ის რომ ევროპული კანონმდებლობა არსებითადან განსხვავდება ამერიკულისგან, რაც ართულებს ამ პროცესს.

უფრო მეტიც, ექსპერტებმა და სპეციალისტებმა დაითვალეს, რომ გერმანია რუსული გაზის გარეშე 80 დღეზეე მეტს ვერ გაძლებს. გერმანიის გაზმომმარაგების 40%-ს სწორედ რუსეთი უზრუნველყოფს.

ამერიკელები ევროპელებს ეუბნებიან, რომ რუსული გაზის გარეშე ისინი უპრობლემოდ შეძლებენ ცხოვრებას. როდესაც ევროპელები ეკითხებიან როგორაა ეს შესაძლებელი, ამერიკელები მათ სთავაზობენ თავის, უფრო დაბალი ხარისხის ბუნებრივ აირს, რომელიც რუსულ გაზთან შედარებით 1.5-ჯერ უფრო მეტი დაუჯდებათ ბებერი კონტინენტის ბინადრებს. აქ უკვე საქმე გვაქვს ენერგეტიკის პოლიტიზაციასთან და სხვა არაფერთან.

7 იანვარს საზარელ ფაქტს ჰქონდა ადგილი, როგორც მოგეხსენებათ ისლამისტმა ფუნდამენტალსიტებმა ტერორისტული იერიში მიიტანეს „შარლ ებდოს“ რედაქციაზე, რომელიც უდანაშაულო ადამიანების მსხვერპლით დასრულდა.  ხსნებული რედაქცია ცნობილი იყო, თავისი მოღვაწეობის განმავლობაში გაშარჟებული კარიკატურების გამოქვეყნებით, რომელშიც შეურაცხმყოფელ “პოზაში” იყვნენ  წარმოდგენილნი ქრისტიანული და ისლამური რელიგიებისთვის ისეთი წმინდა და ხელშეუხებელი ფიგურები, როგორებიც იყვნენ იესო და მუჰამედი.

ტერორისტულ აქტებს ბევრი პოლიტიკოსი, პოლიტოლოგი თუ ინტელექტუალი გამოეხმაურა, რომლებმაც მომხდარი ფაქტის მიმართ მიზეზების სხვადასხვა ვერსიები წარუდგინეს მსოფლიო საზოგადოებას. მათი ვერსიები ვარირებდა სამი პოლარულად ერთმანეთისგან  განსხვავებული პოზიციების ფარგლებში. ერთნი მიიჩნევდნენ, რომ ეს ტერაქტი მოწყობილი იყო ა.შ.შ-ს სპეც სამსახურების მიერ, რათა მოეხდინათ ევროპული საზოგადოების კონსოლიდაცია და ფსიქოლოგიურად მოემზადებინათ იგი ახალი ომისთვის ისლამური სახელმიფოს წინააღმდეგ.

მეორენი კი, აღინშნულ ტერაქტში რუსული სპეცსამსახურების კვალს ხედავდნენ, რომელიც თითქოსდა ცდილობდა ესარგებლა ამ სიტუაციით, რათა ევროსკეპტიკურად განწყობილი პოლიტიკური ძალის-„ ნაციონალური ფრონტის“ და მისი ლიდერის მარინ ლეპენისთვის პოლიტიკური პოზიციები გაემყარებინა, კარს მომდგარი საპრეზიდენტო და საპარლამენტო არჩევნების წინ.

რაც შეეხება მესამე პოზიციას, ის ტერაქტის გამომწვევ მიზეზად, საფრანგეთის მულტიკულტურულ საზოგადოებაში, კულტურული ერთგვაროვნებისკენ სწრაფვის მცდელობას და ერთმანეთისგან განსხვავებული კულტურების შეჯახებას მიიჩნევდა.

გამდოცემული  ვერსიებიდან, ჩემი ღრმა რწმენით ადგილი ჰქონდა მესამეს. კერძოდ, ტერაქტს, კულტურათა  შეჯახებით განპირობებულს. თუ რატომ ვიზიარებ მესამე ვერსიას და, რითი შეიძლება დამთავრდეს ეს პროცესი ევროკავშირისათვის, შევეცდები ავხსნა წინმდებარე ნაშრომში.

სანამ კულტურათა დაპირისპირების მიზეზებს ავხსნიდეთ აუცილებელია განვმარტოთ თუ რას ნიშნავს მულტიკულტურალიზმი. მულტიკულტურალიზმი თავისი არსით გულისმხობს, ერთი ქვეყნის ან რაიმე გართიანების ფარგლებში, გასნხვავებული კულტურული ტრადიციების მქონე სოციალური ჯგუფების არსებობას და მათ შორის, კონსესუსის საფუძველზე შექმნილი პოლიტიტიკური წესრიგის ფარგლებში მშვიდობიან თანაცხოვრებას. მაგრამ სხვადახვა კულტურული ღირებებულებების მქონე საზოგადოებრივ სეგმენტებს შორის, მშვიდობიანი თანაარსებობის მიღწევისათვის აუცილებელია ყველა კულტურული ჯგუფის ინტერესების  თანაბრად აღიარება და მათი პატივისცემა.

საფრანგეთის მაგალითზე კი, “შარლ ებდოს” მიერ გამოქვეყნებულ კარიკატურებში, ძნელია ითქვას სხვა კულტურული სეგმენტების მიმართ პატივისცემის არსებობაზე. თუმცა ამ უპატივცემლობას, ყველაზე მძაფრად პასუხობდნენ მუსულმანი ემიგრანტები, რომელი ყველაზე დიდ სათვისტომოს  ითვლის საფრანგეთში და მათი რაოდენობა  დაახლოები 10%-ის ფარგლებშია.

როდესაც უპატივცემლობაზე ვსაუბრობ, არ ვგულისხმობ იმას, რომ ისინი განგებ აკეთებენ, არამედ პირიქით ისინი თავიანთ ლიბერალური კულტურული პრინციპებიდან გამომდინარე, მკაცრად ლიბერალური პარადიგმის ფარგლებში მოქმედებენ. ვინაიდან წიმინდა ლიბერალური კუთხით თუ გავაანალიზებთ ამ საკითხს, მათ სრული უფლება ჰქონდათ გამოექვეყნებინათ ის, რასაც საჭიროდ მიიჩნევდნენ. ეს სიტყვის თავისუფლების პრინციპს არ ეწინააღმდეგება, რაზეც თვითონ დგას დასავლური ცივილიზაცია. მაგრამ აქ იკვეთება ერთი რამ, რაც ერთი კულუტურული ტრადიციებისათვის მისაღებია, შეიძლება მიუღებელი იყოს სხვისთვის, მოსწონს ეს ვინმეს, თუ არა.

ლიბერალური პოლიტიკური ფილოსოფიის წარმომადგენლები, მაგალითად ჯონ როულზი, მკაცრად იცავს მონოკულტურულ ორიენტაციას. ისინი ყველა სოციალურ ჯგუფს, მათი კულუტურული ტრადიციების მიუხედავად, განიხილავენ საკუთარი მსოფლმხედველობრივი პრიზმიდან. სწორედ აქედან მომდინარეობს კონცეპფცია საერთო საკაცობრიო ღირებეულებების შესახებ. ანუ მათი აზრით, ყველა ინდივიდი გამოირჩევა ერთნაირი ღირებულებებით, აზროვნების ტიპით თუ ცხოვრების სტილით. თუმცა ეს მიდგომა, რომ მცდარია პარიზში მომხდარმა უკნასკნელმა ტერაქტმაც დაადასტურა. ბევრი ფილოსოფოსი და კულტუროლოგი ამ მოსაზრებას ეწანააღმდეგება. მაგალითად ცნობილი გერმანელი ფილოსოფოსი ჰერდერი ნებისმიერი ერთიანობის ფორმირებაში კულტურულ ფაქტორებს უსვამდა ხაზს, ხოლო მის განმაპირობებელ პირობად, გეოგრაფიული ადგილმდებარეობა მიაჩნდა უმნიშვნელოვანესად: „ბუნებრივი გარემო, კლიმატი და ფიზიკური გეოგრაფია, ეს ფაქტორები აყალიბებენ ადამიანთა ცხოვრების სტილს, სამუშაო ჩვევებს, შემოქმედებით მიდრეკილებებს.“

ჰერდერისეული თეზისით, კონკრეტულ გეოგრაფიულ სივრცეში მცხოვრები სოციალური ჯგუფები ერთმანეთისგან განსხვავდებიან მათი ცხოვრების სტილით და გარემოს აღქმის უნარით. როდესაც ხდება, გასხვავებული კულტურული ტრადიციების მქონე სოციალური სეგმენტების ერთ დიდ საზოგადოებრივ ოჯახში თავშეყრა, ამ დროს იჩენს ჯგუფებს შორის ურთიერთობის დონეზე პრობლემები. საზოგადოებაში ასეთი ტიპის პრობლემების გამოაშკარავების დროს, როგორც კულტუროლოგები აღნიშნავენ, ადგილი აქვს  სამ ერთმანეთისგან განსხვავებულ მიდგომას: 1. ასიმილაციას, 2. სიმბიოზს, ან 3. სინთეზს.

• ასიმილაცია გულისმხობს, ერთი დიდი სოციალურ-კულუტურული სეგმენტის მიერ, მეორე მასზე უფრო პატარა სოცილაური ჯგუფის შთანთქმას, ისე, რომ მეორე კარგავს მის კულუტურულ ღირებულებებს და ერწყმის პირველს.
• სიმბიოზის შემთხვევაში კი, ორი განსხვავებული კულტურული ჯგუფები თანაასრებობენ ერთმანეთთან, კონფლიქტის გარეშე და აღწევენ გარკვეულ დონეზე კონსესუსს საზოგადოებრივ-პოლიტიკური წესრიგის ფორმირების პროცესში. თუმცა ეს კონსესუსი არ არის მყარი და ნებისმიერ დროს შეიძლება გადაიზარდოს კულტურათა შორის კონფლიქტში.
• სინთეზის დროს კი, ორივე ერწყმის ერთმანეთს და იქმნება სრულიად ახალი, პირველი ორისგან, სრულიად გასხვავებულ კულუტურულ ფასეულობებზე დამყარებული ახალი სოციალური ჯგუფი.

დღეს მიმდინარე პროცესებს თუ გადავხედავთ, დავინახავთ რომ საფრნაგეთის მაგალითზე, ადგილი აქვს სიმბიოზის მდგომარეობას, დიახ არსებობს კონსესუსი პოლიტიკურ წესრიგთან დაკავშირებით, მაგრამ ეს კონსესუსი ძალიან მყიფეა. სინთეზში გადსვლა ვერ ხერხდება, რადგან არც ერთი კულუტურლი სეგმენტი არ არის მზად, აური თქვას კულტურული ტრადიციებიდან გამომდინარე ფორმირებულ ცხოვრების წესზე, კონკრეტული ჯგუფის ფარგლებში. საფრანგეთის მაგალითიდან თუ ამოვალთ, ადგილი აქვს, ერთი დიდი ჯგუფის მიერ, სხვა მასზე უფრო პატარის, ანუ მუსულმანური კულტურული ჯგუფის ასიმილაციის მცდელობას. ეს უკანასკნელი კი ეწინააღმდეგება და „თავს იცავს“ ყველა მისაღები თუ მიუღებელი ხერხებით.

სწორედ ეს მაძლევს იმის თქმის საფუძველს, რომ მულტიკულტურალიზმი ახლო მომავალში ფიასკოს განიცდის საფრანგეთში, რაც ჩემი ღრმა რწმენით დომინოს ეფეტქს გამოიწვევს სხვა ევროპულ ქვეყნებშიც, სადაც მუსულმანების რაოდენობა სოლიდურ რიცხვს აღწევს. აღნიშნული ფაქტორები გვიჩვენებენ, რომ სხვადასხვა პერიფერიული კულტურები, არ გამოხატავენ მზაობას დაკარგონ თავიანთი კულუტურული თვითმყოფადობა და შეერწყან ევროპულ ფასეულობათა სისტემას. ასეთი რამ, რომ შეუძლებელია, ამაზე ნათლად და არაორზროვნად მიუთითითებს უდიდესი დასავლელი სოციოლოგი და კულუტუროლოგი კლოდ ლევი სტროსი,  რომელმაც მთელი მისი მოღვაწეობა მიუძღვნა, დასავლური კულტურის ურთიერთმიმართების საკითხების შესწავლას სხვა ცივილიზაციებთან: „ რთული წარმოსადგენია ის, რომ ერთმა ცივილიზაციამ შეძლოს ისარგებლოს სხვა ცივილიზაციის ცხოვრების წესით, გარდა იმ შემთხვევისა, როცა ის მზად არის უარი თქვას საკუთარი ცხოვრების წესზე. საქმეში კი, ასეთ გარდაქმნას მივყავართ ორ შედეგამდე: ან დეზორგანიზაცია და კრახი ერთი სისტემის ან ორიგინალური სინთეზი, რომელსაც მივყავართ მესამე სისტემის წარმოქნასთან, რომელიც გასხვავდება პირველი ორისგან.“

თუ კულტურული შეუთავსებლობა მოხდა ევროპაში, რაც ფაქტობრივად ჩანს, ამან შეიძლება სერიოზული ბიძგი მისცეს ულტრა კონსერვატორულ პოლიტიკურ ძალებს და მათ პოლიტიკურ გავლენაზე პოზიტიურად იმოქმედოს. საფრანგეთში ეს ტრენდი, კარგად ჩანს მარინ ლეპენის და „ნაციონალური ფრონტის“ მზარდი რეიტინგის მაგალითზე. თუ ცივილიზაციათა შეჯახების ჭრილში წარიმართა დასავლეთ ევროპული და პირველ რიგში ფრანგული საზოგადოების ცხოვრება, არ არის გამორიცხული 2017 წლის საპრეზიდენტო არჩევნები, მისი გამარჯვებით დაგვირგვინდეს.

როგორც ყველას მოეხსენება, მის ერთ-ერთ უმთავრეს ამოცანას წარმოადგენს საფრანგეთის ევროკავშირიდან გამოსვლა, ხოლო საფრანგეთის მიერ ევრო გაერთიანების დატოვება კი ამ გაერთიანების გარდაუვალ კრახს რომ გამოიწვევს, არავისთის არ უნდა იყოს საეჭვო. აქვე უპრიანი იქნებოდა ქალბატონი ლეპენის სიტყვების ანალიზით  დაგვესრულებინა ჩემს მიერ განვითარებული აზრი. „თუ გერმანია ევროპის ეკონომიკურ გულს წარმოადგენს, საფრანგეთი კი ევროპის პოლიტიკური გულია.“  გულის გაჩერების დროს კი, როგორც ადამიანი შეწყვეტს ამ ქვეყნიურ არსებობას, ისე საფრანგეთში მემარჯვენე პოლიტიკოსის საპრეზიდენტო არჩევნებზე გამარჯვების შემთხვევაში, ევროგაერთიანება შეწყვეტს მის 25 წლიან არსებობას.

მართალია პარიზული ტერაქტების შემდეგ, საზოგადოებრივი კვლევების ფრანგული ინსტიტუტის (IFOR)-ის მიერ ჩატარებული გამოკითხვებით, ფრანსუა ოლანდის რეიტინგმა 40%-იან ზღვარს მიაღწია, მაგრამ  ბევრი დასავლელი ექსპერტი ამ ფაქტს დროებით მოვლენად მიიჩნევს. რაც შეეება ლეპენის რეიტინგს, იგი 30%-ის ფარგლებშია. ასე, რომ სრული საფუძველი გვაქვს ვიფიქროთ, მარინ ლეპენის გამარჯვების დიდ შანსებზე საპრეზიდენტო არჩევნებში.

ჩემს ბლოგში, ჭეშმარიტებაზე არ დავდებ თავს, თუმცა მოვლენების განვითარების ამგვარ ლოგიკასაც აქვს არსებობის უფლება. ვნახოთ რა მოხდება მომავალში, მაგრამ მაინც მტკიცედ ვრჩები იმ პოზიციაზე, რომ 2017-ში მოხდება ეს, თუ უფრო გვიან, მულტიკულტურალიზმით გამოწვეული პრობლემები, საბოლოოდ დაუსვამს წერტილს ევროკავშირს, როგორც ლიბერალურ გეოპოლიტიკურ პროექტს.

 ირაკლი ბენუა