აგერ უკვე 30 წელი გავიდა, 1991 წლის 9 აპრილის შემდეგ, რაც მთავრობის სასახლეში ხელი მოეწერა საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტს. რა ქვეყანა მივიღეთ 3 ათწლეულის შემდეგ? როგორი საზოგადოება შევქმენით? რა პრინციპებით ვხელმძღვანელობთ სამომავლოდ? რომელი ეროვნული იდეს გარეშე გავაერთიანეთ ჩვენი მოქალაქეები?

მთელი ჩვენი 30 წლიანი ისტორია წარსულის უარყოფას ეფუძნებოდა, მტრული და დაპირისპირებული ძალების რევანშიზმის მცდელობებს. ჩვენ ვერ ჩამოვაყალიბეთ საზოგადოებრივი კონსენსუსი უმნიშვნელოვანესი საკითხების გარშემო. საქართველო იქცა ეკონომიკური და სოციალური უთანასწორობის ეტალონად, სადაც მოსახლეობის მცირე, პრივილეგირებული ჯგუფი დაესაკუთრა კაპიტალს, საჯარო ქონებას და ძალაუფლებას, ხოლო ამ ქვეყნის მოქალაქეების უმრავლესობა ჩაგრული და ექსპლუატირებულია. ჩვენს თვალწინ ჩამოყალიბდა მდიდრების კლასი, ძლიერთა ამ ქვეყნისა, რომელიც ლიბერალურ დემოკრატიას და კაპიტალიმს ამოფარებული ჩვენი წინსვლის ერთ-ერთ მთავარ შემაფერხებლად იქცა.

საინტერესოა, რას იტყოდნენ 1989 წლის 9 აპრილს ტრაგიკულად დაღუპული ჩვენი თანამოქალაქეები დღევანდელი საქართველოს შემხედვარე?

გოგონას ვინაობა, რომელიც იმ ეპოქის სიმბოლოდ იქცა, 1989 წლის 9 აპრილს იური მეჩითოვის მიერ გადაღებულ ფოტოზე, ჩაფიქრებული და იდუმალი გამოხედვით, დროშით ხელში, წლების განმავლობაში ადამიანების მხოლოდ მცირე ჯგუფმა იცოდა. ბევრს ის დაღუპული ეგონა. თუმცა, რამდენიმე წლის წინ ცნობილი გახდა, რომ ის გოგონა ცოცხალია და ისევე როგორც უამრავი ქართველი, ქვეყანაში შექმნილი მძიმე სოციალური მდგომარეობის გამო, უკვე წლებია ემიგრაციაში ცხოვრობს. გოგონას მარი (ნანა) მახარაძე ქვია.

რამდენიმე წლის წინ, ჟურნალისტმა მანანა მანჯგალაძემ მარი მახარაძესთან ინტერვიუ ჩაწერა. გთავაზობთ ნაწყვეტს ამ ინტერვიუადან:

„ახლა იტალიაში ვცხოვრობ, ჩემდა სამწუხაროდ. ვმუშაობ როგორც ყველა ემიგრანტი. იცით, ალბათ, ეს რას ნიშნავს. 3 თვის წინ მეუღლე გარდამეცვალა, ჩამოსვლაც ვერ მოვახერხე. მყავს ერთი გოგონა 22 წლის, რომელსაც ამ წუთას აღარც მამა ყავს და აღარც დედა. მქონდა ჩემი ბიზნესი, თუმცა როგორც უმეტესობას კრიზისის გამო ყველაფერი დამენგრა. ბინაც სადაც ვცხოვრობდით, ჯერ ბანკმა შეგვიჭამა და მერე კერძო იპოთეკარებმა. ბინის პრობლემა რომ არა ამ ჯოჯოხეთში არც წამოვიდოდი.

ძალიან მწყდება გული, ასე რომ მოხდა. იმაზეც მწყებდა გული, რომ ვუყურებ ამ ქართველების ყოფას. არ ვიცი რამდენი ხანი დამჭირდება კიდევ ამ ჯოჯოხეთში გაძლება. თუმცა სასიკეთოს მართალი გითხრათ დღეს ვერაფერს ვხედავ საქართველოში. ერთიც არის, თავზე ჭერი რომ მქონდეს აქ ერთ დღესაც არ გავჩერდებოდი. იმიტომ არა რომ აქ ძალიან მიჭირს, უბრალოდ აქ არც კი ვარსებობ.”